سمسور

د یوه هېواد ولس چې به خپل پاچاته ښېراوې وکړې، نو هماغسې به کېدل، هر کله به چې پاچا ظلم او ناروان پیل کړه، نو دغه ولس به په ښيروا پیل وکړ او پاچا به یا په مرګ او يا په ژوند ورک شو.

یو مهال یو هوښیار او چالاکه انسان د پاچاهۍ تابیه ونیوله، ځکه چې دغه چالاکه انسان له ډېرې پخوازمانې په دغه ولس د پاچاهۍ خوبونه لیدل او خپل ټول تدبیرونه یې هم په کار اچولی وو، د خدای کړه دي، یوه ورځ همدغه چالاکه انسان خپلې موخې ته ورسېده، ځان یې د پاچاهۍ پر تخت ولیده، سخت خوشاله ښکارېده. دغه چالاکه پاچا یوه ورځ په خپل هېواد کې اعلان وکړ چې، هر کس، غټ او وړکی، ښځه او نر دی یوه، یوه د چرګې هګۍ راوړي او په میدان کې دې کېدې، ناخبره او خوش باوره ولس همداسې وکړل، هر کس په خپل، خپل واره د چرګې هګۍ په ټاکلي ځای کې اېښودې، کله چې ټولو کسانو هګۍ راوړې، نو څو شېبې وروسته پاچا امر وکړچې، هر کس دې خپله، خپله هګۍ بېرته واخلي، دا چې هګیو کې فرق نه کېده نو دهرچالاس ته چې کومه هګۍ راتله خپلوله یې، پاچا  هغه سپېڅلی ولس په حرامو عادت کړل چې بیا یې ښيرا او دعا کوم اثر نه کاو او پاچا د مرګ تر ورځې بادشا پاتې شو،

کله مې چې دغه کیسه پای ته ورسوله، نو د کیسې محتوا راته اشنا ښکاره شوه، شاید تاسو ته هم!

  کله چې په خود شوم او چایو پیسې مې لاس ګوز کړ، نو ګیلاس کې غبرو مچانو لامبو وهله.

۲۰۱۱ـ۰۷ ـ۰۲

دشپې نهه بجې، مینه راډيو، ننګرهار