- 4 کاله دمخه (21/09/2020)
- استاد ګل پاچا الفت
- 1055
مونږ د خپلوكورونو له څنګه په دېره كې ناست وو.
له پاسه يو لاروى راغى د ونې ډډ ته يې ډډه ولګوله.
له ملانه يې ډوډۍ پرانيستله او له څه شي سره يې په خوند خوند خوړله مونږ وږي تږي وو، هغه ځان موړ كړ او يخې اوبه يې وڅښلې.
مونږ روژه وو. هغه بوزه و، ځكه چې په مسافرو باندې روژې نشته.
لاروي وويل: ماته دخوړلو اجازه شته او تاسو ته نشته.
ماته خداى خواړه او اوبه رواكړي دي، په رمز او معنىٰ پوهېدل په كار دي.
د خداى كارونه بې حكمته نه دي، تاسې د دغه عملي تعليم په اصلي معنىٰ ښه فكر وكړئ!
تاسې ولې وږي ياست او زه موړ يم؟
زه په كار او مقصد پسې روان يم او تاسې ځاى پر ځاى پراته ياست.
ستاسو حركت لنډ دى، ځكه يې وږي كړئ!
تاسې د خداى قانون منلى دى، مګر پوه شوي پرې نه ياست.
زه راوګرځېدم، چې تاسې په دغه راز پوه كړم او له لوږي نجات ومومئ، پاڅيږئ روان شئ او لرې ځاى په نظر كې ونيسئ!
لوږه او تنده په توقف او سكون كې ده به حركت كې نشته.