- 4 کاله دمخه (21/09/2020)
- استاد ګل پاچا الفت
- 1398
د يوې چينې اوبه دي، څوك يې د زرو په جام كې څښي، څوك يې د خاورو په كنډولي كې.
هغه، چې نه دا لري نه هغه، په لپه كې يې را اخلي.
په اوبو كې هېڅ فرق نشته، فرق په لوښو كې دى.
د شاه او ګدا فرق په لوښوكېږي.
د اوبو په خوند هغه څوك پوهېږي، چې ډېرتږى وي.
هغه لاروى، چې له بيديا نه ستړى ستومانه راځي او تنده يې ډېره زياته ده، دا اوبه ډېر خوند وركوي.
هغه دهقان، چې په سره غرمه كې يوې كوي او خولې پرې راماتي دي دا اوبه د هغه دپاره ډېر لوى نعمت دى.
يو شپون، چې له غره نه تږى راكوزېږي او په چينې باندې خوله ږدي د اوبو په خوند ډېر ښه پوهېږي.
يوبل سړى چې يخ سيوري ته په ارامه چوكۍ ناست دى، ښايسته صراحي يې له څنګه ايښې ده او په ښوګيلاسونو كې اوبه څښي له اوبونه هغه خوند نشي اخيستلى.
هو! ده دلارويو او شپنو تنده نه ده ليدلې.
په سره او ټكنده غرمه كې يې لو نه دى كړى، ځكه هغه تلوسسه په ده كې نشي پيداكېداى.
چا، چې لوږه او تنده نه ده ليدلې، هغه د خوړو او اوبو پوره خوند هم نه دى لېدلى او د ژوند په كيف نه دى پوه شوى.