- 4 کاله دمخه (21/09/2020)
- استاد ګل پاچا الفت
- 1214
هلته يو ړوند بې لارې روان و، هغه پر سمه لاره برابركړ، مګر ړوند پوه نشو چې زما رهبرڅوك دي.
يو بل په خواږه خوب وېده و، په خوا كې يې يوه منګري سر را اوچت كړ، هغه په بيړه وواژه او ويده هماغسې ناخبره پاتې شو.
د شپې په مسجد كې ناروغه مسافر زګېروي كول، هغه يې په خدمت كې شپه سبا كړه، مسافر سباوون خواته مړ شو او خپل زړه سواندى خدمتګار يې ونه پېژانده، هغه پر لاره روان و، يو ماشوم ته يې يو موټى ميوه وركړه، مګر يوه هم ونه پيژانده، چې دى څوك دى.
له دې لويې لارې نه هغه ډېر اغزي او كاڼي لرې كړه، مګر څوك چې سبا ته پر دې لاره راځي د هغه له خدمت څخه نه خبرېږي او هغه نه پېژني.
په رښتيا، چې مونږ خپل خدمتګاران نه پيژنو او باداران ډېرښه پيژنو.