سمسور

یکی از واقعیت‌های تلخ جامعه ما این است که افغانستان با داشتن بالغ بر یک ملیون معتاد به تناسب جمعیت خود، بیشترین جمعیت معتاد در سطح جهان را دارد. معتاد بودن حدود یک ملیون یا بیشتر از یک میلیون نفر از جمع بالغ بر سی ملیون یا حدود سی ملیون جمعیت، نشان می‌دهد که یک جمعیت بسیار بالا از مردم کشور ما درگیر بلای مصیبت‌زا و خانمان برانداز اعتیاد شده است.

در گزارش‌هایی که در خصوص نحوه زندگی معتادان وجود دارد، به این نکته به صراحت تاکید وجود دارد که جمعیت کثیری از معتادان افغانستان به دلیل تامین نشدن مایحتاج شان از قبیل خوراک، پوشاک و سایر نیازمندی‌های شان در شرایط بسیار بدی به سر می‌برند. به خصوص اینکه نحوه زندگی معتادان در شهر کابل پایتخت کشور با عبور از پل سوخته واقع در غرب کابل به خوبی قابل درک می‌باشد. با اینکه می‌توان این امکان را مطرح کرد که اعتیاد و یا مصرف کردن مواد مخدر ممکن است برای عده‌ای محدودی از اعضای جامعه از سر تفنن و التذاذ باشد و باعث شود که آنان از مصرف کردن مواد مخدر، کسب لذت نمایند. اما این واقعیت تلخ غیرقابل انکار است که یک جمعیت قابل ملاحظه و حداکثر معتادان افغانستان کسانی اند که نه تنها از مصرف مواد مخدر لذتی را نمی‌برند، بلکه با گیر کردن به دام اعتیاد تمامی بخش‌های لذت‌بخش زندگی شان متاثر شده است و از تمامی لذت‌های زندگی محروم گردیده‌اند. از این‌رو تلاش برای تداوی این جمعیت عظیم باید در محراق توجه دولت وحدت ملی قرار گیرد و اکنون که رییس جمهور از تبدیل شدن پایگاه ناتو به کمپ ترک اعتیاد سخن گفته است، این امیدواری ایجاد می‌شود که زمینه برای درمان کسانی که به دام اعتیاد افتاده‌اند مهیا گردد.

بر اساس گزارش‌هایی که در رسانه‌های کشور به نشر رسیده است، رییس جمهور غنی دستور داده است که یکی از بزرگ‌‌ترین پایگاه‌های نظامی که در گذشته در اختیار سازمان ناتو در کابل قرار داشت، بعد از این به عنوان مرکز تداوی و آموزش معتادان مورد استفاده قرار گیرد. در این گزارش‌ها همچنین تصریح شده است که پایگاه موسوم به فینکس واقع در شرق کابل در گذشته یکی از مراکز اصلی نیروهای بین‌المللی مستقر در افغانستان بود و اینک قرار است که این پایگاه در اختیار پروسه تداوی و ترک اعتیاد معتادان قرار گیرد. اگر این کار صورت گیرد، بزرگ‌ترین پروژه ترک اعتیاد و تداوی معتادان در افغانستان راه‌اندازی می‌شود که هم می‌تواند باعث ایجاد نگرش مردم به دولت شود و هم اینکه یکی از مهم‌ترین مسوولیت‌های دولت در برابر معتادان انجام پذیرد.

در قوانین افغانستان اعتیاد جرم پنداشته نشده است تا دولت بتواند با استفاده از ابزارهای قانونی که برای مقابله با جرم در قوانین در نظر گرفته شده است، با معتادان برخورد کرده و بدین طریق با جمعیت گرفتار در دام اعتیاد مقابله کند. بر اساس شعارهایی که هر از گاهی از سوی وزارت‌های مرتبط با پروسه مقابله با مواد مخدر به نشر می‌رسد، بر این تاکید می‌شود که اعتیاد یک مریضی می‌باشد که ممکن است بر برخی از شهروندان عارض گردد.

وقتی در عرف جامعه اعتیاد یک مریضی شمرده شود، ایجاب می‌کند که دولت نیز برای مقابله با این بیماری و از بین بردن ویروس‌هایی که باعث نشر این بیماری می‌گردد و هم چنین نجات کسانی که به دام این بیماری افتاده‌اند، اقدام نماید. حال و با اختصاص یکی از بزرگ‌ترین پایگاه‌های نظامی ناتو برای تداوی معتادان چنین به نظر می‌رسد که دولت افغانستان در تلاش است تا نسبت به تداوی این نوع بیماران اقدام عملی را روی دست گیرد. این هم یک نوید خوش برای معتادان و خانواداه‌های آنان می‌باشد و هم یک نوید و خبر خوب برای سایر اعضای جامعه می‌باشد. زیرا هم‌چنان که اعتیاد به صورت مستقیم معتادان و خانواده‌های آنان را رنج می‌دهد، به صورت غیرمستقیم باعث رنجش تمامی اعضای جامعه و در خطر قرار گرفتن سلامتی آنان نیز می‌گردد. از این رو مقابله با بیماری اعتیاد برای شهروندانی که هیچ ارتباطی به اعتیاد و مواد مخدر ندارند نیز یک خبر خوش می‌باشد.

سرخط‬ ورځپاڼه