سمسور

معنی حضور انجنیر حکمتیار

• 4 کاله دمخه (21/09/2020)
• مصطفی «عمرزی»
• 1432

در متن بیش از یک دهه ماجراجویی های سیاسی، در جایی که طرف مقابل ما، اعضای باند شر و فساد خوانده می شوند، انحراف سیاست های افغانستان با حضور بی رویه و غیر عادی مخالفان داخل نظام، بر شیوه ها، ترفند ها و اهدافی تکیه کرده است که متاسفانه در موارد زیاد، در تداوم بحران و بی عدالتی اجتماعی از باید های بررسی ناهنجاری ها به شمار می رود. گروهک شکست خورده ی شر و فساد که با هجوم آمریکاییان، جان گرفته بود در هجوم حشره یی به مراکز قدرت، به خوبی واقف بود این شانس طلایی، همانند مرغ تخم طلایی نیست که با تهیه ی آذوقه، از مفاد دایمی مادی آن بهره مند باشند. توجه بر این که با تغییر مسیر اهداف ملی، اهمیت ابقای عناصر ضد بحران، اما بی سواد، کم ظرف، جاهل و بی فرهنگ را به نام مبارزان همکار جامعه ی جهانی ضد طالبان، تضمین کرد، دستگاه تبلیغاتی آنان را به کار می اندازد. آنان در نخستین مراحل تنفس آزاد جامعه ی افغانی، مساله ی طالبان بسیار مذهبی را با شعار «طالبان، گروه قومی اند» در خط خواسته های کوچک خود تعریف می کنند. ناگزیری های حاکمیت کرزی و سستی های ناشی از مدیریت او، فرصت طلبان شر و فساد را دست بالا می دهد تا ضمن تعمیم مشی سمتی و جناحی، دولت افغانستان را عملاً در امر تامین صلح با مخالفانی که به شدت آسیب دیده بودند، ناکام کند. ماجرا های احمد ضیاء مسعود و ترسیم نقش قومی از طالبان، جای آن بخش اکثریت مردم در حاکمیت را کوچک می سازد که هرچند در انتساب با تکنوکراتان راس حکومت، یک قوم می شدند، اما معلوم بود که فاجعه ی نبود زعامت قومی آنان از هفت ثور، محسوس است. در این خالیگاه، سهم تبار ما در فنای ائتلاف ها و سیاست های مغرضان، به شدت افول می کند و در سوی دیگر، طالبان به حاشیه کشانیده شده، جزو تمام جناح های داعیه ی برحق قومی ما، مُهر و نشان می خورند که گویا طرح اولویت های اکثریت مردم افغانستان در حاکمیتی که در راس آن از خودشان است، معنی نمی دهد. اکنون که چهارده سال از پشتون ستیزی های زشت می گذرد و بر اثر سیاست های گروهک شر و فساد، مخالفان مسلح در نیم کشور مسلط اند و زیان های ناشی از جنگ، شهر ها و روستا ها را به سنگر ها و مواضع مبدل کرده است، روزنه ی دیگری برای صلح که در متن گرایش های مذهبی ما سال ها شناخته می شود، با گونه ی دیگری از سیاست های دشمنان دولت از داخل مواجه است که مانند همیشه دستگاه دروغ پراگنی و تفرقه ی آنان در پی ساخت چهره ی غیر از انجنیر حکمتیار برآمده است. در واقع در جغرافیای حاکمیتی که در هر زاویه ی آن، تحریف تاریخ با نصب تصاویر جنایتکاران جمعیتی، شورای نظاری، حزب وحدت و جنبش، اوج جعل و جهالت را نشان می دهد و ساختار نظام با بدترین دشمنان دیموکراسی، قاتلان، متجاوزان به ناموس مردم، ویرانگران و خاینان تنظیمی از تمام تنظیم های ایرانی و پاکستانی انباشته است، خط و نشان کشیدن برای حزب اسلامی و انجنیر حکمتیار، اگر قواره کردن زشت نباشد، به این معناست که مساله ی تطهیر حاکمیت را از جایی شروع کنیم که وقتی از حقوق بشر صحبت می کنیم، رییس کمیسیون مستقل حقوق بشر ما، زنی به بدنامی عضوی از ناقضان حقوق بشر نباشد و نبایست در ترسیم جامعه ی مدنی و ارزش های دیموکراتیک، قهرمان و به اصطلاح شهدایی داشته باشیم که در چهار سال حاکمیت ربانی، ریکارد قایم کردند تا روی تمام ویرانگران تاریخ افغانستان سفید شود که هرگز به پای ربانی و مسعود نمی رسیم.