سمسور

بس ملنګ ته د سپو سلا يوه وي. ټول يو ځای ورته غاپي. هلکه کوم ولس؟ هغه ولس چې په قفس کې دې بند ساتلی او تنفس درڅخه نشي کولی؟ هلته چې ستا د بدماشيو د لاسه د ښار شريفان سرماښام په کور ننوځي.  د فکر او نظر ځوانان دې ګونګيان کړي او يا درڅخه کابل ته فراري شوي. د شملو او جرګو په وطن کې يواځې د سپيو د جنګولو مېلې پاتي. لوی ملت دې په وړو وړو قبيلو وېشلی او واکمني دې تر ګرګين کمه نه ده. ستا کورنۍ دې ورځ تر بلې پنډېږي، ملياردره کېږي، خو د همدې ښار په منځ کې دې ماشومان له ولږې په نس خوږي اخته وي. 

هلته عطا ځان د ولس مسيحا بولي. چې که دی ولاړ، طوفان به راشي. ولس به داعش وخوري. له داعشه اوس داسې ببو جوړ دی چې حاجي ظاهر پرې د ۱۰۰۰ تنو ملېشو معاش غوښت او عطا پرې دوامداره واکمني. بيا عجيب منطق دی. سهار وايي زه ولايت نه پرېږدم. ولس مې را ته ګران دی. نغواړم دلته داعش راشي. ماښام وايي نه که ۳ وزارته، ۵ سفارته راکول کېږي، واک پرېږدم. ښه مسلمانه! له دې ولس سره دې ځوانمردي او وفا همدومره وه چې په درې وزارتونو او څو سفارتونو يې د داعش وحشت ته تنها پرېږدې؟ که رښتيا د داعش وېره وي، بيا خو بايد په دې اړه هيڅ مذاکرات او د امتياز غوښتنه ونشي، او په ځوانمردۍ د ولس تر څنګ ودرېږې. که داعش هسې خيالي ببو وي چې حاجي ظاهر پرې د ملېشو اعاشې را وباسي او ته پرې غواړې خپل فرعونيت ته دوام ورکړې، نو دا خو اشد درجه منافقت دی. څومره سپين سترګي ده، څومره د منطق او وجدان فقدان. چې واک او ځواک يې خطر کې شي، بيا ولس ته پنا وېسي. هغه ولس چې په همدې مزار کې يې د ولږې له لاسه په ۲۵۰۰۰ افغانۍ خپله کوچنۍ لور پلورله او ستا مليحه جانې د شيدو په حوض کې لامبل، د ليمو په اوبو يې مخ وينځه او په مشکو يې تشناب پاکوه. د ميترا په نوم دې تلويزون جوړوه او ډمې دې ورته له تاجکستانه را غوښتې. هو، ته د هغه بلخ غم خوړلی يې چې د مولانای روم د عشق و روحانيت څلی دې پکې ړنګ پروت وي خو ستا د شطرنج خانې قنديلونه دې په يو مليون ډالر اخيستل کېږي.  

خبره دا ده، چې دا حالت نور د زغملو نه دی. د دې ملت شيرازه د دې وطن مرکزيت دی. د دې وطن د بقا راز په ټولو نقطو د حکومت حاکميت دی. د دې خلکو قوت، هغه نه بېلېدونکې ريښې دي، چې د ولسونو تر منځ غځېدلي. دلته پلار پښتون، مور فارسيوانه ده. لور ملالۍ او زوی بکتاش نومېږي. نور دا خلک نه غولېږي. غل قام نلري. غل رهبر نشي کېدای او غله په هيچا رحم نکوي. غل، غل وي. د ناموس، رزق، عزت او دولت غل. غلو ته د قامونو په منځ کې پناه مه ورکوئ. غله مه ژغورئ. د غلو غږ ته لبيک مه وایئ.