سمسور

لنډه کیسه: خپلواکي

• 1 کال دمخه (29/04/2023)
• عصمت الله صالح
• 884

د ښار په واټونو چوپه چوپتیا وه، د سړک د غاړې ګروپونه روښانه ول. سګریټ مې کش کړ، تریخ لوګۍ یې په یخه شپه کې خوږه راولګېد، ګوشکي مې سمې کړې، د مرتضی پاشايي «نبض احساس» آواز بېخي خوندور تاثیر وکړ. د پياده‌رو په ورېدلې واوره تازه ګډ وډ قدمونه تېر شوي ول، وړاندې یو بوجۍ پرشا، ببرسری سړی روان و. 

د سړي پر اوږه مې لاس ورکېښود: 

ـــ څوک یې او څه کوې په دې توره شپه؟

سړي د اشغالو بوجۍ پر شا سمه کړه، تر خوله یې ګرم تاوونه ووتل: "هېڅوک او هېڅ نه کوم!" 

ـــ تنها یې؟ 

سړي برګ راوکتل: "تنها چا ته ویل کېږي؟" 

ـــ هغوی چې نه ملګري لري، نه کورنۍ، نه ماشوکه او... 

سړي له ږیرې تازه ورېدلې واوره پاکه کړه: "نه. مګر کاش تنها وای، ځان مې راسره دی. تنها هغه چا ته ویل کېږي، چې خپل وجود هم ونلري...

ـــ په ژوند کې خپلواک یې؟

خیرن سړی موسک شو: "نه. مګر کاش خپلواک وای. که خپلواک وای، نن به تا هم له ما، زما د خپلواکۍ په اړه پوښتنه نشوای کولی!"

ګوتې مې وسوځېدې، سګرټ خلاص شوی و، په سړي پسې مې کتل، پر بوټانو یې د پياده‌رو واورې ور اوښتې.