سمسور

ته شبنم شه د نرګسو، زه به اوښکه توپاني شم
ته رنګينې ورېځې راوړه، زه به مينه باراني شم

ته دې سترګې کړه راغبرګې، مړينه ژوبله دې زما وي
تيز ناوک دې راګوزار کړه، زه به موخه صيادي شم

که دې زړه راڅخه وکيښ، که دې ړوند کړمه په سترګو
که دې سا کړه راته ګرانه، پر ډېوې به دې ستي شم

زه به ژوند درنه واری کړم، خپل وجود به درلوګی کړم
که دې زړه په لاس کې راکړ، زه بسمل به شيدايي شم

که د هجر په روژې دې، نرۍ مياشت ووځي د وصل
پر کعبې به دې راتا و شم، يو اذان به بلالي شم

هيله مه ماتوه ګوره، د ټول ژوند متاع مې دا ده
که اميد دې رانه واخيست ، زه به ځان ته تباهي شم

غم د زړه مې دومره ډېر دی، چې يې وچه کړه را ژبه
که نه بڼ کې د اشعارو، زه "لامع" به "جهانی" شم

ښاغلي احمد فواد لامع شعرونه - نور