زما سوي زړه كي
د يوې ښكلي ماجبيني پېغلي
د وصل خيال نڅيږي
ورسره زه هم ناڅم
او په رښتيا سي را ښكاره له لري
او را نه حال وپوښتي
ورته خپل حال ووايم
ورته ګيلي وشيندم
او ورته دا ووايم
چي د جفا سپاهيان دي
هره شپه زما دغه نازك خيالونه
را ته د اوښكو په څپېړه باندي
راته كوټلي او تغمه، تغمه كړي
خير دى كه هر څومره مي ووهي ډېر
خو زه پري نه پوهېږم
ځكه چي ذهن مي پوخ سوى ياره
له دې څپېړو څخه
دا راته ووايي په ناز او ادا
چي خير دى صبر وكړه
او را نه لاړه سي د زركي په تګ
را ته يوازي خپل غمونه پرېږدي
راته يوازي...
۱۲/ ۹/ ۱۳۸۰