لرې مې خفه زړه نه یو څو شېبو له غم که
وا جعفر الماسه یو غزل خو ترنم که
سترګې درنه خوري جلۍ په نیمه باندې پو شه
ډول نه یې تیره شه پیکی دې لږ را کم که
څوک به دا نوښت وکړي زه دا اتل به څوک وي
ژبه د ټوپک چې را بدله په قلم که
لارو مسجدونو کې که هر ځای کې یې ګدي څوک
خلاص یې په لاسونو کې خاونده هغه بم که
تیر شه د نصوارو نه سګړټ په سیند لاهو که
ځمکې ته یې راواچوه ټوټې ټوټې چیلم که
ما تا باټې مه وله غیرت ځان کې پیدا که
لاړشه که تکړه یې له اغیارو دې پاک چم که
سرې مچۍ خوړلې یم له قهره تکه سره یم
ژر کوه بیداره شکرانه واخله ما دم که