دابه عجبه وي که ستا تر څنګه ښاد شو مونږ
بس دومره وشو چې تر عمره هجر زاد شو مونږ
که ستا د سترګو نه راپرېوتو، نو پرېوتو
که ستا په شونډو شو اباد، نو بیا اباد شو مونږ
داچې په تا رنګونه اوري او په داسې حال کې
دا به زمونږه خوش بختي وي که دریاد شو مونږ
ته چې راياد شی لکه تک سره ګلاب وغوېږو
چې ځان مو ياد شي لکه سره رېګونو باد شو مونږ
بیا به د درد د ښاريې په هر درشل ولاړیو
تاکه مو بیا تپوس کوه، تاته که ياد شو مونږ
داچې خواهش د مرګ مو هسې ورځ په ورځ زياتېږي
ګڼې په مرګ به ستا د سحر نه ازاد شو مونږ
پل چې ايږدو تسنيمه! ځمکه رانه منډې وهي
داکوم ساعت دی، چې بې پير او بې اُستاد شو مونږ