کعبې ته تللی و خو سوال یې د ایمان ونکړ
خان یو کس مړ کړ چې یې غږ ورته د خان ونکړ
د تلو په شپه دې تر سهاره کونګی ناست ومه خو
حیران یم دېته چې د اوښکو مې باران ونکړ
دغه حالت مې ژړوي چې پسې ژاړمه تل
هېڅکله هغې لېونۍ زموږ ارمان ونکړ
موږ محبت وکړ، بلها ډېرې کیسې تېرې شوې
اخلاص پکې و چې هېچا هم بد ګومان ونکړ
د وخت ګذار او د هېندارې دروغ دغسې وي
ځان ته مې وکتل پر ځان مې شک د ځان ونکړ
په سپین کاغذ داسې لیکلي او خودکُش یې کړی
د یار فراق و، انتظار کې مو ګذران ونکړ
د چا د لاسه مې چې خوب تښی هغه سړي خو
عصمته! ټول ژوند کې یو غږ هم د جانان ونکړ