حرارت دا ستا د شونډو بيگانی دی
چی مې نن هوس په زړه کې غرڅنی دی
چی دې څومره شونډی زبيښم هومره خوند کا
په هر رگ کی يې د شاتو گبينی دی
دواړه شونډی دې په شونډو راته کيده
دې نبات پسی ما شوم زړه ليونی دی
چی يې اور زما په رگ رگ کې بل کړی
هر نفس دې راته ښکاری اورنی دی
ستا د شونډو د مجمر له ډيره تاوه
هر خواهش مې دزړگی جوړ سپيلنی دی
د قتيل د وچو شونډو سوال قبول شو
چی شربت پرې ستا د شونډو بارانی دی
کابل ۱۴ ـ ۶ ـ ۱۳۶۰