د كلي سوې چيغې اوس تر زړه ور ورسېدې
لمبې د جنګ چې يې د ښار تر وره ور ورسېدې
يه شرمېدلې، يه د بل وطن غلام تربوره
و خپلو خلكو ته په كومه ښه ور ورسېدې
عقل دى ښه، مګر په مينه كې نا چله سيكه
د بخت قربان شم يار ته هم په ده ور ورسېدې *
د زړه ګلدان كې مې د هيلو غوټۍ بيا تازه شوې
ښكلې دا ستا چې د ويصال اوبه ور ورسېدې
مشره ياديږې دي يو وخت كه دې له ياده وتي
واك ته زموږ پر دې سپيره اوږه ور ورسېدې
سعيده دومره مې غرور دى خاورې شوى چې اوس
رقيب پوښتم، يار ته په څه پلمه ور ورسېدې