ذرې، ذرې شي چې رڼا ته رسي لمر ته رسي
ستوري د سختو نه تېرېږي چې سحر ته رسي
د مزل ستړي د منزل په مخکې هيڅ هم نه وي
له غرونو اوړي چې سيندونه سمندر ته رسي
چې نښه وي، مين کوڅه د جانان و پېژني
د مات ( ټيکري) په درک سړى ګودر ته رسي
په ما هم هغه څوک د کفر ګواهي ورکوي
څوک چې زما په زور محراب ته ځي منبر ته رسي
په کربلا کې به سحر وي رڼا شوې به وي
چې د حسين پرې کړى سر د يزيد در ته رسي
د محبت په ژبه هغه لېوني پوهېږي
دچا د زړه د زخم څړيکه چې ځيګر ته رسي
شوګيره هغه وي چې شپه ترې سترګه پټه نه کړي
اسوېلى هغه وي چې تاو يې ستمګر ته رسي
د خوشحال څلى ترېنه کوم تيرا ته و تښتوو
د اورنګزېب د اس د پښو دوړه خيبر ته رسي
غر د پېريانو ښاپېرۍ د توره بان ورسي
زموږ د مينې قيصه سر و خوري چې سر ته رسي
ته د صابر زړه دړدوې تاله مزه درکوي
ماسره غم دى چې ازار يې ستا نظر ته رسي
هغه د غرونو لېونى به پکې څوک پېژني
دنيا به نوره وي صابر چې پېښور ته رسي