2020-10-27
يو غزل مې عنايت* کړ؛ زړه مې سپک شو
ستا د څو ورځو راکړى غم مې ورک شو
تغافل د ښکلو دومره کړم پرېشانه
چې پر خپله هستۍ باندې مې هم شک شو
زمانې څه نهيلۍ دې زړه کې راکړې
څه په خاورو په ايرو دغه ګنج ډک شو
دا دستور و چې به درنګ ساعت ته نه و
که به سر چېرته د کوم يو څراغ لک شو
خلکو ستورو او آسمان ته تلوسه وه
اجمل يو ځمکني حسن ته هک پک شو
* چې دا بيت مې حضرت وحيد بريال کوم وخت وايه نو په ګپ مې ورته د "عنايت" کلمه وکاروله او همداسې مې پرېښوده.