د بل درد ته په اخ اخ کې، په اُف اُف کې شوله تېره
زۀ وم هېر له زندګۍ نه،زندګي له مانه هېره
تل دې داسې لره حد کې، دبې حده ښایست مراندې
مالګه فرض ده په دېګي کي، خو شي بده چي شي ډېره
ستا چې شکل د بلا ؤ ، د بلا مې درته وښود
دهندارې په زړګۍ کې ، بې عقلان لټوي وېره
حقیقت کې یولحد دی ، څو تبۍ دې او بل زه یم
تۀ ډاډه یې په همدې چې ، ټول جهان دی را چاپېره
د یو څو سپږو لپاره ، پوستین نۀ اچوم اور ته
په نسبت د لنډه غرو ، خو تېر نه یم له پنجشېره
د هغې د کوڅې نښه ، به دې ځان غواړي آئینه کې
سر دې روغ راوړ ایثاره! کنې کاڼي ؤ بې شمېره