سمسور

بڼ کې تیاره خپره وه. ګورو ګوبیند سینګھـ یوازی ناست و. ښکاره نه ده چې ده تکیه وهلې وه څه فکر به یې کاوه . ده چورت واهه او د خپل ژوند په داستان کې یې فکر کاوه. ویل یې: ډېر کارونه می وکړل . ما د ټول بهارت ښیګڼه غوښتله. څومره ښه! اوس خو خپل دې مطلب ته و نه رسېدلم چی بهارت ودان کړم. اوس نو له ما سره د څه څیز ډار دی ؟ آیا دا خبره له ما څخه هیره ده چې ژوند می څرنګه عبث تېر شو .

په دې تیاره ماښام مهال د ده پر زړه باندې د هیواد د ودانۍ ارمانونه تېرېدل . دی په دې غم کې ورک ناست و او سترګی یې له اوښکو ډکې وې . 

په همدغه د غم په مهال یو پښتون راغی او په مخکی ورته ودریده . 

پښتانه ورڅخه وغوښتل چې : “ زه نن هیواد ته ځم. ما چی تا ته هغه اس درکړی دی د هغه قیمت راکړه” په چورتونو کې ډوب شوی ګوروجي ورته وویل : “ زه اوس په یو کار لګیا یم سبا ته راشه او په خوښۍ خپلی پیسې واخله او ځه په خیر” 

پښتانه ورته په تندۍ وویل : “ نه ، نه، زه نور صبر نه شم کولای. همدا نن پیسی غواړم . زه به تر څو پورې تاته ګورم ؟ “ ټول سیکهان بد او بد معامله دي . ګوروجي یې کلک له لاسه ونیو او پیسی یې ورڅخه غوښتلې.

نور د ګوروجي صبر د پښتانه سرزورۍ ته و نه شو، خپله توره یې ورپسې را واخیستله او پښتانه څخه یې سر پرې کړ. پښتون په سرو وینو کې ړپیده . 

ګوروجي په خپله خوله لاس کښېښود او حیران شو چی دا مې څه بد وکړل.

په چورت کې شو چې زما وخت نور پوره شوی دی. د پنځوسو کالو تورې نن راته غم جوړ کړ. ما ولې او د څه له پاره دا وینی توی کړې ؟ پښتانه ته مې د ځان تیارولو موقع هم ورنه کړه ؟ افسوس چی اوس می له لاس څخه هر امکان وتلی دی .اوس په کار ده چې د بدو بدل ورکړم .

د مړه پښتانه یو وړوکی زوی و. ګوروجي هغه هلک خپل کور ته بوته او د خپل زوی په څیر د ده په روزنه لګیا شو . ګوروجي چی هر څومره علم او پوهه درلودله هغه یې ټوله دې هلک ته وروښودله . ګوروجي ځان وړوکې کړ او سبا بیګا به یې د واړه پښتانه سره لوبې کولې او دا هلک به یې خنداوه . چی کله به یې د واړه پښتانه بهادری په لوبو کې ولیدله نو پرشا به یې وټپاوه او آفرین به یې ورته ووایه .

ګوروجي پښتانه ته راز راز د پهلوانۍ چلونه او رازونه ور زده کړل.

د ګوروجي مریدانو ګوروجي ته وویل : “ ګوروجي دا دې څه بیل کړي دي . دا خو د زمري زوی دی چې هر څومره یې وروزې او هر څومره ښیګڼه ورسره وکړې، خپل کسات او ټس نه پرېږدي . بیا به پښیمانه یې او له لاسه به دې هېڅ نه کیږی . ولی دښمن ځان ته روزې؟ دا د زمري زوی که لوی شي نو ډېر تیره نوکان به ولري .

ګوروجي به خپلو مریدانو ته وخندل او ورته به یې وویل : “ زه خو دا کار کوم . چې د زمري له زوی څخه زمری جوړ نه کړم نو نور به څه وکړم؟”

ورو ورو هلک د ګوروجي په څنګ کې ستر قهرمان سړی شو او ګوروجي به دا هلک په ځان پسې لکه د خپل سیوری ګرزاوه. د خپل زوې په څېر به یې د ده چوپړ کاوه او د خپل ښي لاس په شان به یې له ځان سره ګرزاوه .

د ګوروجي ټول زامن جګړې ته تللي ول او بیا بېرته را نه غلل ، نو دا هلک یې د خپل زوی په څیر روزه او ساته . ګوروجي به چی خپلو ټولو کړنو ته وکتل نو ورته به په خندا شو. 

پښتون زلمی یوه ورځ راغی او ګوروجي ته یې وویل : “ پلاره ! ما خو ستا په برکت ډېر څه زده کړل او ډېر ښه دی وروزلم. اوس ما ته واک راکړه چی ستا د ښیګڼو بدل در وګرزوم او خپل بخت وازمایم .

ګوروجي ورته وویل : “ زویه لږ صبر وکړه چې ستا یو ازمیښت لا پاتې دی “

بله ورځ ګوروجي یوازې بهرته وواته ، پښتون زلمي ته یې نارې کړی و ورته یې وویل :

“ ورشه توره دې راواخله او په ما پسې راځه ! “

زلمی لاړ. د ګوروجي شاګردانو او مریدانو چې دا حال ولید حیران شول او ټولو وویل : “ ګوروجي لاړ او مونږ هم ورسره ځو “

ګوروجي ټولو ته وویل : “ ګرانو هیڅوک دې له ما سره نه ځي . “

ګوروجي او پښتون زلمی ورو ورو د سین په غاړه غاړه روان ول . د سین او به رڼی بهېدلې .

کله چی یو ځای ته ورسیدل ګوروجي زلمی ته اشاره وکړه او زلمی ودرید.

ګوروجي په یوځای باندې لاس کیښود او هلک ته یې وویل : “ ګرانه دا ځای وکنه !”

هلک په کیندلو لګیا شو ، له کندې څخه یې مړی را وایست . پر مړی باندې د وینو داغونه لګیدلي ول .

ګوروجي وویل : “ دا داغونه د څه دي ؟” 

- پلار جانه ! دا د وینو داغونه دي.

- ای د پښتون زویه دا داغونه ستا د پلار د وینو دي . یوه ورځ په دی ځای کې ما د هفه سر پرې کړ او وخت مې ورنه کړ چی تللی وای . هغه کور ته روان و خو ما یې سر پرې کړ. د ده پر ما باندی پور و ، ما هغه پور ورنه کړ او ومې واژه .

پښتانه زلمي سر ټیټ نیولی و ، ولاړ و او لړزیده . 

ګوروجي ورته وویل : “ زلمیه ! څه ته ګورې ؟ د خپل پلار ټس نه اخلې ؟ “

زلمي ګوروجي ته وویل : “ نه پلاره، زه دا ټس او کسات نه شم اخیستلای”

ګوروجي هلک ته وویل: بې غیرته! د پلار هډوکي دې درته نارې وهي چی زما کسات واخله او ته لا ګورې ولاړ یې . واخله د پلار کسات دې واخله .

پښتون زلمي توره په لاس په ګوروجي پسې یې ورمنډه کړه .

ګوروجي د ډبرین بت غوندې بې حرکته ولاړ و او سترګو یې رپ نه واهه !

د پښتون له سترګو سرې سرې اوښکی روانې وې . خپله ماتې یې ومنله او توره یې د ګوروجي پښو ته ور واچوله ، ویې ویل : “ ای ګوروجي زه د شیطان په ملګرۍ دا څه لوبې سره مخامخ شوم ؟ ته ولې داسې لوبه له ما سره کوې؟ خدای خبر دی چی زه د خپل پلار له وینې څخه تېر یم . زه اوس تا خپل پلار او استا‌ذ بولم ”.

دایې وویل او نور له ګوروجي څخه وتښتیده. په یو ګڼ ځنګل کې ورننواته او شا ته یې و نه کتل. بیا له ځنګل څخه وواته او تر شنه آسمان لاندې ودریده . او له همدی ورځې وروسته پښتون زلمی له ګوروجي څخه لېرې لېرې ګرزېده او خپل بستر یې د ګوروجي له څنګ څخه لېرې په بله کوټه کې واچاوه .

د عبادت له پاره به په ګوروجي پسې هم یوازی نه ورته چی را پایې څوی.

ښکار ته به هم له ګوروجي سره یوازې نه ته. 

ډېرې ورځې تیرې شوې . دا خبره به هېره شوې هم وي . 

یوه ورځ ګوروجي له پښتانه سره شطرنج لوبه کوله . ډېر مهال تېر شو شپه څراغونه ولګېدل او دوی دواړه لا په شطرنج باندی لګیا ول. لوبه یې کوله او ورو ورو ورباندې د لوبې نشه راتلله .

ماښام تیر شو او شپه راغله. څوک نه ښکاریدل. تول خپلو کورونو ته تللي ول . ګوروجي پښتانه ته وویل: “ وکړه ډېرې لوبې وکړه بې غیرته ! د خپل پلار له قاتل سره لګیا یې لوبه کوې ! ”

پښتون هم ورپسې په دی پیغور چاړه را واخیستله او د ګوروجي په زړه کې یې ورننویستله خو ګوروجي د پښتانه پر سر باندې لاس راکښود او د مرګ په حال یې پښتانه ته وویل : “ زویه له دومره ډېر علم زده کولو څخه به اوس پوه شوی وې چې د بې عدالتۍ بدله څرنګه بی عدله ته رسیږي.

نن ستا وروستۍ روزنه پوره شوه . ګرانه زویه زه درته د زړه له کومې دعا کوم.