سمسور

د ډاکټرنثار جمدر قلم

• 4 کاله دمخه (21/09/2020)
• مصطفی سالک
• 1127

دا چې ولې د ډاکټرنثار قلم جمدر بولم د لیکنې په ترڅ کې به روښانه شي، په پیل کې د هغې زمانې پر لوري وګرځم چې نثار په کې د ښکلیو د اننګو او د وطن د شهیدانو په وینو خړوبه څانګې، څانګې ارغوان شاعري کړې ده، کله چې سرو لښکرو پر وطن او هیواد یرغل وکړ افغانانو یې پر ضد وسله پورته کړه، خو یوازې وسله یې نه کاروله بلکې قلمونه یې هم چلول، د جهاد په سنګرونو او د هجرت په دیار کې ګڼو شاعرانو شاعري پیل کړه، ددغو شاعرانو یوازینې موخه دا وه چې په فرهنګي ملاتړ سره د جګړې ډګر تود وساتي دغه شاعري که له هنري اړخه کمزورې وه ، وه به خو بې ارزښته بیخي نه وه او خپله موخه یې پوره کوله، که رښتیا ووایو جهادي تنظیمونو پر دغه شاعرۍ بلها ډیر لګښت کاوه، هر دفتر فرهنګي څانګې او کومیټې لرلې چې لسګونه شاعران او لیکوالان په کې راټول وو، خو ددغو شاعرانو د تیغ یو اړخ پریکنده وه و او هغه د شوروي او شوروي پلوو پر ضد غږ پورته کول وو او هغو چلوټو ته یې نظرونه نه رسیدل چې د جهاد په نامه پر افغانانو تحمیل شوي وو، لکه مخکې مو چې وویل ددغه پیر شاعري د هنر له مخه ډیره کمزوري وه بلکې تر ډیره په وړو کې د مالګې په کچه هنر هم په کې نه وو ګډ . خو بیخي قحط الهنر هم نه وو، دغه مهال که څوک رانه پاتې نه شي یوازې محمد صدیق پسرلي، سید بهاوالدین مجروح، نور الحبیب نثار، او فضل ولي ناګار هنري شاعري کوله، ناګار صاحب د اسلامي حزب غړی و نو ځکه یې حالاتو ته له تنظیمي لیدلوري کتل او د شعر تیغ یې جمدر نه و، خو د محمد صدیق پسرلي ، سید بهاوالدین مجروح او نورالحبیب نثار د شاعرۍ تیغونه جمدري وو اوله دواړو اړخونو پرې کونکي وو، هم یې د شورویانو پر ضد مقاومت کاوه او هم یې د جهادي تنظیمونو له ناخوالو او نارواوو پرده پورته کوله هغه هم په هنري ډول مجروح خو پرې سر ورکړ او ارواښاد پسرلی او نثار خدای وساتل. پسرلي صیب په دغه وخت کې ډیره شاعري کړې او ډیرې غزلې یې لیکلي دي خو فکر کوم ډیره یې خپله شاعري نه خپروله خو نثار په هر سټیج ولاړ و، او پر ډاګه یې ویل چې افغانستان د شمال او سویلي ګاونډي دواړو له خوا سوزي، څه ښه یې ویلي دي.