ا ور لړومی د ا سړی همدې ته ناست دی
په ټول ژ وند کې بس د اور لمبې ته ناست دی
یو ساعت یې د چړې نه وینې څا څی
بل ساعت په مسله توبې ته نا ست دی
لکه ما ت لاس د پښتو ن غاړه کې پروت دی
د ا زما د سر قا تل شملې ته نا ست دی
د رڼا په نو م یې یو یو را نه مړ کړ
لکه شپه خو دا سړ ی ډ یو ی ته نا ست دی
ر قیبا ن و ا یې زمو نږ په کا سه لو ی شو
د ا خړ ستر ګی تر قیا مت هغی ته نا ست دی
د دې غر ونو د نښترو ځو ا ني لو شوه
د سر و نو سو داګر ار ې ته نا ست د ی
هر ه ورځ ما شه ولس ته نیو ل شوی
ا وس کابل ا و پیښو ر ماشې ته نا ست دې
د ا وګړ ی له با را ن نه تښتید لو
با برزیه اوس هر څوک نا وی ته ناست دی
کابل 1395 -2 - 4