ما شراب خوړلـــــي نه ، په حـــد واهــــــــــه شـــــــم
كــــــه يـې وخــورم ، خبـــر نه يم چــې به څه شـــــــم
په هر لـــــــوري چـې نظر كوم اغيـــــــــــــــــــــــار دى
د زړه حــــــــــــــــال وچـــــــــــاته وويلـــــى نه شـــــــم
زمانـــــــې راباندې وكــــــــړې هسې چـــــــــــــارې
لكـــــــــــــــــــــه در د خرمهــــــــرو ســــره پييه شـــــــم
د اورنگ پادشـــــــــــاه په دور عدل نشتــــــــــــــــه
تر طنـــــــــــــــاب لاندې په شهـر كې لوټه شـــــــم
كه د رنـــــــــځ دارو مې كړې طبيبــــــــه ! وخت دى
هاله ستـــــــــــا دارو ومه شه چې په تله شـــــــم
خپل خوني وچـــــــــــــــــــــــــــاته څه ښايم په گوته
چې د چا د لاسه مرمــــــــــــــــه ، خود ليده شـــــــم
درسته شپه لكه اغزي په زړه څرخيــــــــــــــــږي
د فـــــــــــــــــــــــــــــــراق غمونه ، څرنگه اوده شـــــــم
هېڅ په سترگو ليده نشي ، يو قصـــــــــاب دى
نه يې لاس نه يې چـــاړه ، په زړه ورژه شـــــــم
لكه و په هغه شـــــــــــان په وفا ټينـــــــــگ دى
چې تر يار يې خجل نه كړم ځار تر زړه شـــــــم
په دا لــــــــــوڅو پـــــــــوڅو نه رسم تر ســــــــرايه
د سيميـــــــــا علم مې نشته ، چې مرغه شـــــــم
خلق تشې تسلــــــــــــې كـــــــــــــــــــا، زه له ځلې
د هلك غوندې د هر ســـــــــړي په خوله شــــــــم
الهـــــــــداد چې بند په بند گوتې په تار ږدي
د خوږ زړه دمه مې شــي ، څه خو تابه شـــــــم
نه شېخـــان ، نه طبيبـــــــان ، نه ساحـــران شته
چې له دې رنځه د چـــــــا په سبب ښه شـــــــم
زه خوشحــــــــــال له نورو څه لره فريــــاد كړم
په زړه زړه واړه په خپل غشې ويشته شـــــم