سمسور

پاکستان در حال بلعیدن ولسوالیهای شکین و برمل است. این دو ولسوالی در ولایت جنوبی پکتیکا قرار دارند. پاکستان مرز مشترک با شکین و برمل دارد.

مقامات محلی و باشندگان پکتیکا این روزها خبرهای ناخوشایندی به رسانهها مخابره میکنند. آنها از پیشروی نظامیان پاکستان تا قلب ولسوالیهای شکین و برمل یاد کردهاند.

به گفتهی آنها، پاکستان در منطقهی انگورادهی افغانستان تأسیسات نظامی و مرزی ایجاد کردهاند. در شکین و برمل، زمینهای افغانها را تصرف و جنگلات این ولسوالیها را مالک شدهاند. آنها با بیاحترامی به تمامیت ارضی افغانستان و قواعد بینالمللی، روی تردد باشندگان پکتیکا بر سر مزارع و در قریهها ممنوعیت وضع کردهاند. حتی به آنها گفتهاند بدون تذکرهی تابعیت پاکستان حق گشت و گذار بر سر مزارع، در دل جنگلات شکین و برمل و آمد و رفت در قریههای شان را ندارند. این شمهی خبرهایی است که از جنوبیترین ولسوالیهای کشور به رسانهها رسیده است.

پیش از این نیز گزارشهای مشابهی به نشر رسیده بود، اما مقامات محلی آنها را تکذیب کرده بودند. این بار اما قضیه جدیتر به نظر میرسد. مقامات محلی از جمله والی پکتیکا شرح حال باشندگان شکین و برمل را تأیید کرده اند.

پیشروی نظامیان پاکستان به سمت پکتیکا، نقض صریح حاکمیت ملی افغانستان و تجاوز آشکار بر قلمرو این کشور است. این کار مخالف قوانین بینالمللی بوده و بیحرمتی صریح به این قوانین میباشد. پاکستان با این اقدام ناسنجیده ضمن آنکه تمامیت ارضی و استقلال افغانستان را نادیده گرفته است، به قوانین بینالمللی ناظر بر روابط کشورها نیز پشت پا زده است. مضافاً نظامیان پاکستان با غصب زمینهای افغانها در ولسوالیهای شکین و برمل، بدترین اقدام ممکن در تاریخ بشر را علیه کشوری انجام داده که تمام ملتها و دولتهای جهان آن را به عنوان یک واحد سرزمینی مستقل میشناسند.

از سوی دیگر، وادار کردن اتباع یک کشور مستقل برای تغییر تذکرهی تابعیت شان از طریق غصب زمینها و داراییهای شان نقض آشکار حقوق بشری است. به همین شکل، سلب حق تردد باشندگان شکین و برمل در خاک و قلمرو خود آنها، نیز منافی تمام ارزشها و قوانین حقوق بشری است که آنها به حکم انسان بودن از آن برخوردار بودند. این بدترین ظلم و ستم ممکن از سوی پاکستان در طول حیات این کشور در حق ملت و دولتی است که پیوسته خواهان دوستی با این کشور بودهاند.

پیشروی نظامیان پاکستان به خاک پکتیکا و وضع قیود تردد برای باشندگان این ولایت، در حالی انجام میشود که نوازشریف صدراعظم این کشور چندی پیش گفت: افغانستان یک کشور مستقل است و اسلامآباد به حاکمیت ملی افغانها احترام دارد. اما نظامیان پاکستان با پیشروی شان به سمت پکتیکا و تصرف مالکانهی زمینها و جنگلات این ولایت، خلاف این ادعا را به نمایش گذاشتند. این کار نظامیان پاکستان که سابقه هم دارد، گویایی این واقعیت است که اسلامآباد با دورویی و حیلهگری تصمیم دارد قدم به قدم به خاک افغانستان داخل و به مرور زمان ولایات جنوبی را به خاک خودش منضم سازد.

پیشروی قدم به قدم پاکستان به خاک افغانستان، زنگ خطر جدی برای افغانها و شروع تنشهای مرزی تازه میان این دو همسایه است. پاکستان به قلمرو و حاکمیت ملی افغانستان – برخلاف ادعای نوازشریف – احترام نداشته و در آینده هم احترام نخواهد داشت. بنابراین، نیاز است که دولتمردان افغان نسبت به این پیشرویها سکوت اختیار نکرده و آن را هشداری در برابر نقض تمامیت ارضی و حاکمیت ملی کشور تلقی کنند.

سکوت و اهمال در برابر پیشرویهای نظامیان پاکستان نه تنها غیرمسوولانه است که میتواند هزینههای سنگینی را بر دوش دولتهای آینده بار کند؛ چنان‌که امضای معاهدهی دیورند از سوی امیران گذشته چنین هزینهای را بر دوش نسلهای آینده گذاشته است.

افغانستان میراث گذشتهها برای نسل فعلی و زمامداران کنونی نیست که بتوان از کنار مصیبتهای آن با اهمال و سهلانگاری گذشت. افغانستان امانتی است که نسلهای آینده در اختیار نسل کنونی و زمامداران فعلی قرار دادهاند. بنابراین، به صلاح نیست به این امانت بزرگ خیانت شود و نسل آینده در دام جنجال‌هایی بیفتند که هرگز سزاوار آن نیست. دولتمردان ما مطابق قانون اساسی و دین ملی شان مسوولیت دارند در برابر هرگونه تعدی و تجاوز بیگانهها ایستاد شوند و این امانت بزرگ را بدون کم و کاست به صاحبان آیندهی شان انتقال دهند. از این رو انتظار میرود به زودترین فرصت ممکن تمام جوانب قضیه از سوی دولت بررسی شده و به مردم اطمینان داده شود که خاک شان مصوون است.

سرخط‬ ورځپاڼه