سمسور

هغه د سرشاهي په څېر سوځنده ډاګونو ته په کډه شوي د دوی په فکر اوس په مریخ کې اوسېږي او د دوی ناکردې یې له یاده وتلې دي. په تېرو ۱۷کلونو کې د پښتنو خرابه ورځ دا وه چې جګړه پرې تحمیل شوې وه، خو ښه ورځ یې د محقق، دوستم، رباني، سیاف، اسماعیل خان او نورو په څېر توپکي سیاستوالو کم درلودل وو چې د خلکو کانګې ترې راځي. 

خو د ولسمشر غني دا نیالګی په هماغه پټي کې راشین شو چې ده یې ریښې ور وچې کړې وې. دا به پښتنو ته د ښاغلي غني د یو تل پاتې خیانت یوه لویه نمونه وي چې د څه لپاره یې دا ګل د دې ځورول شوي ملت پر سر ور وټومبه چې اوس ځان نه یوازې د پښتنو د حقونو دعویدار ګڼي، بلکې د افغانستان د ابادي دعوه کوي.

دا ښاغلی اوس هم فکر کوي چې افغانستان شمشتو دی او د ده د دربار او دسترخوان ملنګان به ورته سهار او ماښام سلامونه کوي او چاپلوس قوماندانان به یې د ده د نوم تر اخیستو له مخه څو ځلې په خوله اوبه رغړوي او بیا به بسم الله او الحمد لله تېروي او د پورته کتلو جرات به څوک نه کوي. دا له مریخه راغلې معجزه فکر کوي چې دا ټول خلک د شمشتو د یو زیات شمېر اوسېدونکيو په څېر د ده پټ‌خولي غلامان دي او یوه ورځ به پر تذکره سټیکرونه ورته لګوي، بله ورځ به بایومټریک ته ور روان وي او څو ورځې به د ده په ډیپلوماسي کې دوکتورا لرونکي زوی ته د سلامي لپاره ولاړ او بالاخره به خپلې مېرمنې د توپک تر شپېلۍ لاندې رایې ورکولو ته د دوی لپاره را وباسي.

ښاغلی حکمتیار فکر کوي چې اوس هم پر هغه ملت واکمن دی چې دوې لسیزې وړاندې یې پرې د توپونو زړه تش کړی و، خو بې‌چاره نه دی خبر چې داسې نسل واک ته رسېدونکی دی چې له ده سره د تېرو څلوېښتو کلونو حساب کتاب ته ځانونه چمتو کوي. 

د ده له کړنو او خبرو ښکاري چې رښتیا به هم ډېر نه وي خبر، ځکه تازه له غرونو را کښته شوی او د دوی د نه‌شتون له برکته هېواد له فکري پلوه پر داسې خوا روان شوی چې ممکن په همدې یوه لسیزه کې د جهاد د ټېکه‌دارانو کمپله د تل په مخه ور ټوله او د دوی دا جنګي سیوری د خلکو له سرونو لرې شي. 

د ملت د لویې برخې له نظر سره د دغو پخوانیو جهادي مشرانو د اوسني ټکر دلیل هم دا دی چې دوی لا هم په ټولنه کې ځانونه باداران او خلک غلامان ګڼي، خو ملت دوی جنګسالاران او د زندانونو د تمبو لایق بندیوان ګڼي. د ښاغلي حکمتیار ستونزه دا ده چې دی د شمشتو په موډ اموخته شوی او د هغه ځوان روزل شوي په خبره پوه نسل په اړه ډېر مالومات نه لري چې نن سبا د خپل کمپیوټر تر شا ناست د غني د کړنو او د حکمتیار د پخوانیو ناکردو پرتلنه کوي.

حکمتیار له هماغو ډلو سره غوږ په غوږ شوی چې یو مهال یې په ګډه کابل له خاورو سره برابر کړ او د دوی د وحشتونو له لاسه دا هېواد ۳۰ کاله نور د جګړې په ډګر بدل شو. د همدې ښاغلو له برکته(!) دې هېواد ته د پاکستان، ایران، او امریکا لاسونه را وغځېدل او افغانستان د طالب په نوم د یوه وایروس خاوند شو چې اوس یې له ده هم د مخنیوي او درملنې لار ورکه ده.

د دې پر ځای چې دا ښاغلي له ملته بښنه وغواړي، ځانونه ورته د همدې ځپلي ملت استازي ښکارېږي. دوی چې هېواد په کنډواله بدل کړ، افغان چارواکيو ته یې د ابادولو چل ورښيي. دوی چې په دېوالونو کې یې تر سیمنټ لاندې د برېښنا مزي را ايستل او پاکستان ته یې اړول، نن د برېښنا غځولو په چاره کې د ولسمشر غني حکومت ناکام ګڼي.

دوی د هماغه بوډا په ږیره پورې خاندي چې له برکته یې د کابل په پخو کورونو او مسترحو ودانیو کې له خپلې ورکې کورنۍ سره د ارام خوب او عزت خاوندان شول. دوی اوس هغه چا ته په ټاکنو کې د نه لاس وهنې سپارښتنې کوي چې تر پرونه یې همدا ټاکنې د ګوډاګیانو د واکمنۍ ډرامه بلله. دوی اوس هغو ته ډیموکراسي تمثیلوي چې د همدې ولسواکۍ د ټینګېدو په موخه يې پرې د کفر فتواوې صادره کړې وې. 

ښاغلي غني په خورا هوښیارانه انداز کې هغو ټولو تجربه شویو جګړه‌مارو سیاستوالو ته ور یاده کړه چې نورو ته د مفتو مشورونو پر ځای په تېرو څلورو لسیزو کې د خپلو کړو وړو حساب ورکړي او که داسې و نه کړي، د ده حساب کتاب ته دې ټینګ شي.

سرخط ورځپاڼه