سمسور

چاربيتهبخت مې کــــوټه شوخدايه سرمې لګيږي  پکې

غمازان نـــــــاست دي  پکې  رباب  غږېږي  پکي

سنګ پــــــــــارس  دوړی  يو نرخ خر څيږي  پکي

د غــــــرېــــبۍلـــــــه لاسه  عقـــل مــې تـــللي  دی

پـــــه چــــــا راځـــــــي غريبـــــــۍ عقل يې کمېږي

هــــــــوش يــــــــې لـــه لاړ شـــي چټـــي غـــږيـــږي

پــــــــه خپـــــــــله  ګټــــه وفـــايـــده کــله پــوهېږي

مـــــــونـــــــځ او اودس لپــــاره تـــندروهــــلي دي

بخت مې کوټه  شو خــــــــدايـــــــه ورته حيران يم

ګناه مې  ډېـــــــــره کــــــــــــړي  او پښــــــمان يـــــم

نفس  و شيطان  د لاسه ډيـــــــــر ســـــرګـــردان يم

د دنــــــــيا ټــــول  بــــــرکـــــــت  جبرايل  وړي  دي

بخت مې کــــــــــوټــــــه شــوخدايه پسي ګرځېږم

پـــــه ســــم ســــــــــرک تېـــــــر ېــږم په کې  پرزېږم

دد نيا  يې  کارونو  پــــــــــسي ګــــــــــــرځېــــــــږم

بخت مې د پښو شل شوی چېرته دې غـــــلي دي

زه محمد نور يم غلام، د هغه  پــــاچــــا نــو لکي

خلک احتياط د پاره د هغه دربـــــــارتـــــه ورځي

توره يې په لاس دی خلکه کفار يې ايل کړه غازي

ماد بابا کرامت خوب کې لــــــــــيــــدلـــــــــی دی

ارواښاد محمدنور شعرونه - نور