سمسور

آهـــوچـشمو چې یې زړه په افسون وکیښ

هــــغوســــرلــــه ودانــۍ په هامون وکیښ

انتظار یی دنــــــرګس ګـــــونــــه کـــړه زیـړه

سروی ســــرپـــسی لــه باغه بیرون وکیښ

دا یی ښاخ له ګل ســـره په تلوار پریک کړ

که له زړه سره مې تــــرکــولـــړمون وکیښ

په هغو د هوس ووړکـــــی ټــــولـــون نه کا

چې له غاړی یی زنځیر د جــــنون وکـــیښ

بیــــهوده یــــی صبـــحــدم بـولي وګــــــړي

دغــــــه آه زمـــــا لـــــه غمــه ګردون وکیښ

چــــې یــی وکیښ خط توبری دیار له لاسه

چې یــــی وکیـښ خط توبری د یار له لاسه

ســـــاده دل دامیـــــدزړی زرغـــون وکـیښ

هـــریوداغ شی دپیغور راپــــوری نخښلي

چـــې بــی یاره مې هر دم د ژوندون وکیښ

دا پــــه اور بــــانـــــــدی ژړا د کباب خيږی

که فریاد دیار لـــــه غمـــــه محزون وکیښ

و اسمان ته بــــه د شعر زیـــــنې کیــــــږدي

که حمیـــــــددغـــــم لـه سره زنګون وکیښ