زه خپل ضمير ته، خپل وجدان ته ملامته شوومه
چې تاته شــوومه نو، خپل ځان ته ملامته شوومه
مــرګ ته خــفه نـه يمه مرګ دی، را دې شي خو
خدای ته به څه وايم؟ ايمـان ته مــلامته شوومه
زه ســـــتا د ډيرو احســـــــــانونو پــوروړی يمه
زه دې دورانه، هر احســـــــان ته ملامته شوومه
ژمنې مې ماتې کړې چې نور، درپسې نه ژاړمه
داســـې يــو سل ځله، جانان ته ملامته شوومه
زما به وې ،خو له ما زياته مې د مور خوښه وې
زه مې د خـپــلې مـور ،ارمان ته ملامته شوومه
هـم يې څپـــيــړه راکړه، هم يې زما غرور وکنځۂ
نو خلکو بـــيا ولــــې؟ زه خـان ته ملامته شوومه
د جيـــنکو نه مې قســم کړی وو ته چې راغلې
د پــــوره ديــــرش ســـپارو قران ته ملامته شومه
زه داســـې نــه يـــمه مــا ټول عمر زړګي ساتلي
پـــــدې خــبـــره يــو انـــسان ته ملامته شوومه
ســـرتور راغـلی وو په نـيــمه شپه قربان يې شمه
خـولګـۍ مــې ورنـکړه حـيران !ته ملامته شوومه