روح مې دی تنګ شوی د وجود په دريڅه کې
زخم ، زخم ، زړه مې دی دننه په سینه کې
تنګ یم له هجومه، خاموشۍ ته پناه وړم دشپې
اوښکو باندې بل ساتم د درد ډېوې کوټه کې
مینه ده دنیا ، مینه مذهب ، مینه ایمان مې
لوستي فلسفه مې ده د عشق مدرسه کې
نه ځم تر هغې در سره زه ملا جومات ته
څو ما سره ونڅکې ته جام په میکده کې
بیا د چا د قتل اراده کړی لګیا ده
بیا سینګاروي جینۍ ځان ګوره آئېنه کې
څومره یې وژلې، راته څومره به نور وژني؟؟
څومره جنازې به د ارمان وړم هدېره کې؟
نه مې شته په ذهن کې څه، هر څه له ما هېر دي
پاتې یو تصویر مې ده فطرته! حافظه کې