تاته چې وګورم له یاده مې دنیا ووځي
زړه مې سکون واخلي له زړه نه مې درزا ووځي
ته چې له مانه زندګي داسې جدا تېروې
په نن سباکې به زما درپسې ساه ووځي
ستا د بدن خوشبویي ما داسې حس کړې دې چې
لکه د ګل په خوشبويۍ ساه د بورا ووځي
هغه ساعت مې دی خدای نه پاتې کوي په ژوندون
په کوم ساعت چې له دې کلي ډولۍ ستا ووځي
مورې چې ستا تصویر سینې پورې جوخت ونیسمه
مورې غم لرې شي له زړه نه مې بلا ووځي
د محبت بیلتون فطرته! داسې درد لري چې
لکه یتیم ماشوم له خولې نه واویلا ووځې