ستا نامه چې، را مې شې په خولې باندې
غبرګ لاسونه ږدمه په سینې باندې
نه ښکارې د مخ تصویر صفا پکې
ګرد غبار پرېوتي ائېنې باندې
بیا منصور راغلی دی نارې وهي
بیا په دار کوي ځان زمانې باندې
درد له زاویې نه بهر شوی دی
مرګ راته ولاړ دی دایرې باندې
ستا غمونه نه پرېږدي ارام ته مې
ځمه په طرف د میکدې باندې
ځان مې دی فطرته! اوس د ځانه هېر
څه بلا مې شوی حافظې باندې