سمسور

پس از رسانه‌یی شدن مرگ ملامحمد عمر رهبر طالبان و جلال‌‌الدین حقانی، رهبر شبکه حقانی، حال گروه‌های تروریستی به خصوص طالبان باید در سوگ "پدرخوانده‌ی شان"، جنرال حمید گل، جامه‌ی سیاه به تن کنند.

از او در حالی به عنوان پدرخوانده‌ی طالبان و پشتیبان گروه‌های تروریستی یاد می‌کنند که در جریان خدمتش به اردوی پاکستان، سه مدال ارزشمند نظامی را نیز در کارنامه‌ی خود دارد.

بر اساس زندگی نامه‌ی حمید گل، او در نوامبر ۱۹۳۶ به دنیا آمد و در سال ۱۹۵۴ به اردوی پاکستان ملحق شد و مدت دو سال در آنجا خدمت کرد.

وی در جریان جنگ سال ۱۹۶۵ قوماندان قطعات زرهی اردوی پاکستان بود. این جنگ که به جنگ دوم کشمیر معروف شد، تنش‌ها میان هند و پاکستان را به بلندترین سطحش رساند.

پاکستان عملیات بزرگی را زیر نام "جبل‌الطارق" برضد نظامیان هندی در مناطق مورد مناقشه جمو و کشمیر آغاز کرد، این جنگ سرانجام با صدور قطعنامه‌ی سازمان ملل در تاشکند به پایان رسید و پس از آن جنرال حمید گل به دلیل فعالیتش در جنگ، نشان "ستاره جورات" را که سومین نشان مهم نظامی در پاکستان است دریافت کرد.

او همچنان به دلیل کارکردش در اردوی پاکستان، دو مدال دیگر به نام‌های "هلال امتیاز" و "ستاره ی بسلات" را به دست آورد.

جنرال حمید گل؛ با چنین سابقه نظامی، خون‌آشام‌ترین چهره‌ی نظامی در منطقه یاد می‌شود؛ زیرا او عامل مرگ و کشتار هزاران غیرنظامی در افغانستان شناخته شده است.

حمید گل در زمان تجاوز قشون سرخ شوروی به افغانستان به گونه‌ی گسترده در امور نظامی مجاهدین کشور دخالت داشت و پس از پیروزی مجاهدین، زمانی که ریاست آی‌اس‌آی را به عهده داشت، یکی از اساس گذاران جنبش تروریستی طالبان علیه مردم افغانستان بود.

از محل تولد و قومیت و درجه‌ی تحصیلی این "حیوان درنده" که بگذریم گزارش‌ها می‌رساند که جنرال حمید گل برای تفریح به مری، منطقه سرد سیر پاکستان رفته و در آنجا به طور ناگهانی بیمار شده بود و روز جمعه پس از انتقال به یک شفاخانه ی نظامی به دلیل خون ریزی مغزی، مرد.

از سال‌ها به این سو، سیاست و فعالیت‌های حمید گل با توجه به کارنامه‌یی که در قبال افغانستان و دیگر کشورهای منطقه حتا امریکا داشت؛ حساسیت‌هایی را در میان هم‌پیمانان پاکستان در منطقه و جهان در پی داشته است.

گاهی هند را به حمایت از شورشیان کشمیر متهم می‌کرد و هرازگاهی دولت افغانستان را اتهام پشتیانی از تروریزم می‌زد.

در برخی موارد امریکا را به عدم حمایت از کشورش متهم می‌کرد و این نگرش‌ها، موجب شد تا سازمان ملل متحد نام او را نیز در کنار دیگر هم‌قطارانش در فهرست تروریستان بین‌المللی قرار دهد.

با این حال، او از قهرمان ملی برای کشورش، به تروریست بین‌المللی تغییر چهره داد و سال‌های آخر عمرش را با چنین هویتی زندگی کرد.

طالبان بی پدر

طالبان رهبر نداشتند و حال پدر نیز ندارند؛ طالبان بی پدر به کدام سو خواهند رفت؟ آیا به دعوت انسان دوستانه‌ی دولت و مردم افغانستان لبیک می‌گویند یا پیوسته همانگونه که تربیت شده اند، دست به خون‌خواری خواهند زد؟

با توجه به اختلافات درونی میان طالبان که با روی کار آمدن ملامنصور به وجود آمده است، طالبان بزرگترین حامی خود در قلب نظام پاکستان را از دست داد و حال به باور آگاهان چاره‌یی جز اینکه راه بهتری را برای زندگی انتخاب کنند ندارند؛ راهی که دولت افغانستان از سال‌ها به اینسو برای این گروه معرفی کرده است.

اعلام پی‌درپی خبر مرگ حامیان طالبان جنگجویان این گروه را به شدت سراسیمه کرده است و بیشتر آنان که حتا نمی‌شناسند از کجا دستور می‌گیرند و برای چه می‌جنگند، تلاش دارند تا مسیر درست را انتخاب کنند؛ اما این سخن نیز آنچنان به دلخوش کننده نخواهد بود، زیرا کسی که سال‌ها به کشتن و دریدن عادت کرده باشد، سال‌ها طول می‌کشد تا انسانی زندگی کند.

خون‌خوار به خون‌خواری عادت دارد، تا آدم نکشد و بر جسدش نخنند ارضا نمی‌شود؛ طالبان بسان خون‌خوارانی استند که می‌درند و می‌کشند، بدون اینکه بدانند قربانیان غیر نظامی است یا طفل.

از سوی دیگر، فرصت‌ها برای دولت افغانستان یکی پی دیگری فراهم می‌شود، طالبان و دولت پاکستان دیگر چهره‌ی منفوری به اسم جنرال حمید گل را ندارند تا با سنگ اندازی در جلو روند صلح، این برنامه را دوباره ناکام بکند.

کابل می‌تواند با برنامه‌‎ی دقیق و حساب شده، حد اقل چهره‌های طالبانی که باقی مانده اند را متقاعد کند که پاکستان آنان را به عنوان یک وسیله برای کشتار غیرنظامیان و افراد بی‌گناه استفاده می‌کند.

تقویت سیاست اخیر رییس جمهور غنی در مورد کارکرد پاکستان در حمایت از طالبان و اعلام تحریم گستره کالاهای پاکستانی از سوی مردم در کنار یکدیگر می‌‎تواند ضربه سنگین و حساب شده را بر پیکر این تولید کننده ی تروریست بزند.

سرخط ورځپاڼه