سمسور

ای پر سپین آس سپور شهزاده، ته چې د لمر په ګامونو روان یې لږ خو شا ته هم را وګوره. موږ « د آس  په ترپ» کې  پراته واړه ستوری یو چی د تیارو جنګ ته دیوازی پریښودو، کله نا کله د لمر په وړانګو کی را غځیږه او موږ ټولو وړو ستورو ته سلام رالیږه. ای لیونیه! ته څومره هوښیار وختی، کله چی له جنګ نه ستړی شوی  په لوی لاس دی په خپله سپینه او نازکه توره داسی په خرپ وار وکړ، چې موټی یې ستا په لاس کې پاتی شو او تکی سپینی توری پورته آسمان ته پر  واز وکړ. هغه ده اوس هم ښکاری، چی د ځمکی د جاذبی له قوی نه وتلی ده او په آسمان کی د معشوقی د غوڅ  شوی لاس په څیر په منځنی ډول مخ پورته ولاړه ده. پر سر یې نازکه  دایره ښکاری او د خپل عاشق د............... و تصور یې له ځان سره راوی دی.

تاله سوبی او بری نه زیاته  پرتمینه او ښایستو کې ما ته وخوړه. ته کاملی ازادۍ  او ابدی سولی په غیږ کی ونیوی،جنګ دی وبایله، خو ټولو غمونو او خوشحالیو  ته دی ماتی ورکړ. تا خپله شاعری په ژوندیو انځورونو کې پلی کړه. ته څومره لوی انځور ګر شوی. تا د غم  یوه شهکار تابلو کې ستا کلی د ستورو  تر ډک آسمان لاندی د الینګار د سیند د دایمی شور په غیږ کې تر سیم شوی دی. ستاسو د هدیری په لمن کی د یوی ونی پر سر د دوه نیمو شپو هلال ستا د ماتی توری په څیر ورو، ورو راټیټیږی، داسی ښکاری چې له  هغه کب نه به غچ  واخلی چی ستا له لاس نه ښوییدلی و.

موږ د اوښکو نه په ډکو سترګو په جنګ کی له پښو غورزیدلی، په سینه پراته سپین آس ته ګورو. د هلال په جامه کی ستا ماته توره  د الینګار په سیند کی د هغه کب پر سینه راغور ځیږی، چې ستا له لاس نه ښوییدلی و.له پښو غورځیدلی سپین آس ورو ،ورو وزر پیدا کوی، ته پر آس سپوریې او د ښایست د ورکو جزیرو په  لور  د لمر په ګامونو ځی او زموږ له سترګو پناه کیږي.

موږ د ستورو تر ډک آسمان لاندی له اوښکو نه په ډک سترګو د ننګیال قبر ته ګورو.