لنډه کیسه: ارمان - نعمان دوست
- 2 کاله دمخه (23/11/2022)
- نعمان دوست
- 810
ماشومې له ټوکرۍ د ډوډۍ یوه توکړه را واخیسته او غږ یې کړ:
مورې، له څه شي سره یې وخورم؟
مور یې ځان غلی کړ.
نږدې ورغله: مورې، ډوډۍ شخه ده، چې( څه) ور سره وخورم؟
د مور سترګو، په يوه شيبه کې، لکه پرمختللی سکنر، ټول کور سکن کړ؛ خو هیڅ یې و نه موندل.
غلې شوه.
له ناروغۍ څخه د تازه رغیدلې زینب بیګانۍ خبرې ور په یاد شوې چې بار بار یې د ښوروا غوښتنه کوله او بیا همداسې وږې ویده شوه.
د انګړ ور پرانیستل شو. پلار له واړه زوی سلیم سره را ننوت. زينب ور منډې کړې. د سلیم خوله ټوله غوړه وه.
زينب ته یې کیسه شروع کړه:
ډېر ښه خیرات و. ډک غوری وريژې یې راوړې.
زینب، نوره هم ور وړاندې شوه: غوښه ور سره وه؟
-هو، ډک قاب غوښه، چپس، کوفته...
د زینب، شونډو داسې حرکات شروع کړل، لکه تازه چې یې د غوښې توده مړۍ خولې ته کړې وي.
سلیم بیا خبره راواخیسته:
موږ ته یې غوري کې نورې تودې وريژې هم واچولې او بیا یې ښه ډک کړ.
زینب: خو زه به مو هم بیولې وم کنه.
سلیم په خندا شو: لیونۍ، خیرات ته څوک نجونې نه بيايي!
زینب، ورو وویل: کاش، زه هم هلک وای او له دې سره یې له لاسه د ډوډۍ توکړه ولویده.
نعمان دوست
١٤٠١/ قوس/ ٢