چې يې ژوند بخښه دهيلو مدعا ته
هغه شونډې سلګو پرې نه خوې مسکا ته
دسپوږمۍ ،ستورو او لمر تصورهيرکړم
زه چې مخ شم کله ستا د مخ رڼا ته
ستا د خوږ نظر سپرلي ورته دارو دي
زړه مې وايي حاجت نشته مسيحا ته
ما رڼا دفکر ژوند کې ونغاړله
اوس څراغ نه يم خبر ورکړئ هوا ته
خوشبويي يې دوجود دلته خوره ده
ناست ، طايره! يم په لويه لاريو چاته