زمکه هم نه يم، چې خاموش يم، که اسمان، نه يمه
لکه خپل سيوری زه وړوکی له خپل ځان ، نه يمه
باور دې وشه که تڼاکې مې کتلي دپښو
باور دې وشه وروسته پاتې له کاروان، نه يمه
داسې هم نه ده چې بې تانه ژوند کولی نه شم
خو داهم ومنه چې ستړی په ارمان، نه يمه
زه هم دتا په څېر مين په سرو ګلونو يمه
زه هم دتا په څېر ملګری دخزان ، نه يمه
دا نو بيا څوک يم حقيقت راته راوښايې څوک
که په دې دشت کې انګازه دلامکان، نه يمه
چې دخپل دور نقادان ځان ته را مات نه کړمه
طايره! زه به ددې دور غزل خوان، نه يمه