کهَ هر څو زهَ ګړندی یم
بیا هم تلهَ کړم په سینه
قدمونه مې خطا ځې
دم باران اورې په ځمکه
نهَ ساه اخلم نهَ ساه ژغورم
د اوبو په ځاي څښم وینې
زهَ انسان یم که حیوان یم
احساس نهَ کړم د توپير
خپل حوس لره چورلیږم
غوښې خورم د انسانانو
بې احساسه بنیادم یم
خپل ځان داړم خپل ځان خورمه
قافیلې پسې روان یم
پهَ سرونو یې ښپې ګدمه
پهَ سرونو یې ښپې ګدمه