غزل

2021-02-21

هره څړیکه سانده شوه،او هر پرهر په سوی شو

ستا د خپلېدو ارمان مې عمر له ګونګی شو

 

هغه چې ټوپک یې په اوږه دی،درته ښکاري ؟

ستا د مستقبل د تباهۍ سبب، هم دی شو

 

ومې کړ فرار له خپل وجوده لرې لرې

هر ځای کې په هر قدم، ستا غم راته موسکی شو

 

ستا د تورو زلفو د تیارو په غېږ کې ډوب وم 

تاته مې وه مخه، نو خفه رانه خدای شو

 

څه د دوه مخۍ په برید ولاړ دي دغه خلک

یه هنره ! تا ګڼلو ورور درنه پردی شو.