څه دغم فضا ده په کابل کې لور تر لوره
لوی واړه ژړا کا دي مجبور وزي له کوره
ټول دي سرسام شوي د تګ لوري ترینه ورک دي
مور یې بچیان پریښي پښېبلې پښې په سر سرتوره
د پلار مړی یې پروت دی په سرک کې بې څښتنه
نشته څوک په کور کې چې یې پورته کړي تر کوره
عقل د چا کار نکړي چې داسې صحنې ویني
غږ به د چا وانه ورې د ډزو زوژ له شوره
څه دې څه بلا ده په دوی شوې، لیونیان شول
یو دبل دښمن شول، بیزار شوی ورور له وروره
چور چپاو تالان دی، بده ورځ ده بازخواست نشته
شر فساد جوړ شوی هر سړی تښتي له زوره
ما (هاشم) لیدل چې چار چارپېره او د غرو څوکو
توپ ټوپک ګولۍ دي او خوښي نه شته ده نوره
دریمه کارته کابل (۱۱/ ۲/۱۳۷۵)