سمسور

اوریدلې مــــې قصـــــه لـــــه راویـــــانـــــو

که یې اورئ ای دعقــــل خـــــــونـــــدانــــــو

په کوم وخت کې چیرته لرې یو مالـــدار و

شوم بخیل او ډیر بې عـقلــــه  دنیــــا دار و

هوښیاري پوهه خدای هیڅ نه وه ورکړی

انساني برخه یــــې ډیــــــره وه نیمـــــګړی

یوه ورځ  یې په خپل اوښ له کومې خوا

څــــه غــــــلـــــه راوړلــــه کـــــورتــه  دربار

ورسره یو سړی مــــــل شو دیـــــو نـــــان

چې حکیم ؤ دخپـــل عصــــــر او زمـــــان

هغه وویـــــل دادومــــــره درونــــــد وری

په او ښ باندی دی ظلـــــم او تــــــیـــــری

راته ووایه چې  څـــــومـــــــره دی دا بـــــار

دابار کړي دې غنــــم دي او کـــــه جــــــــوار

ســــــړي وویـــــل له پنځوســو منو تیر دی

داوری  خو په رښتیا چې په اوښ ډیر دی

مګــــر څه وکړم چې نـــــه وه چــــــاره بــــــله

ضرورت اوښ تـــه دارنـــــــګه پېښـــــــوله

یو انډی ډک شو ترخولې دسود په جوارو

له ناکامه مې بل ډک کړلو لـــــه خــــــاورو

دې دپاره چــې انـــــــډول شـــــــي بــــــرابـــــر

اوښ ته جوړ شو  دروند وری لکه یـــــو غر

حکیم ووې  بـــــــار او پــــــیټـــــی دنــــــادان

یو په دوه  دي  په رښتیا پـــــــه دې جهـــــــان

خاورې مه وړه خوشې مه درنه وه بار خپـــل

واچوه دواړه انډیو کې د جـــــــوار خــــپـــــل

چې سړی دده وینا ته لږ څــــــه ځیـــــر شــــــو

ډیر خوشحاله دحکیم دښه تــــدبیـــــر شــــــو

خپل ملګري تــــه یې ووې ای لقـــــمـــــانـــــه

په تدبیر او عقل  زیات له ټول جـــــهــــانــــــه

ته چې دومره ډیر ښاغلی او هوښیـــــاریـــــې

راته ووایه چــې څومــــــــره دنیــــــا دار یـــــې

سره او سپین  څومره لرې او ځمکه څومره

چې خدای تا لره درکړی عقـــــل هـــــومـــــره

حکیم ووې هیڅ شی نه لرم فـــــقیـــــــــر یـــــم

خو خاوند دعقل وفکر او تـــــد بـــیـــــر یـــــــم

مال مې څه کړې  مشوره مې کړه قبـــــــولــــــه

سره او سپین نشته نه ځمکه یــــوه پـــــولـــــه

سړي وویـــــــل ستـــــــــا نـــــــه منــــــم خـــــبره

ګڼم خپله نا پوهي لـــــــه تــــــا نـــــه غـــــــوره

څوک چې مال او دولت نه لـــري هر ګــــــــــوره

دهغو مخـــــونــــه هیڅ کلـــــه مـــــــه ګـــــــوره

نا پو هي دبډا یانـــــو یـــــــو پــــــه  ســـــلــــــه

ده بهتره ستا له عقـــــــل بـــــې حا صـــــلــــــه

د هوښیار او دنیا دار  قصه شــوه خلاصـــــــه

اوس دخدای دربارته  جګ کړه دواړه لاســـــه

پروا نشته  که قصه رانـــــــه  دعــــــا شــــــوه

ځکه ماته اوس  پیدا دا تـــــمنــــــا شــــــــوه

خدای دې نه کا علم و پوهه دومره خـــــــواره

چې نا پوهه بډای کیــږدي ورتــــــه غـــــــاړه

له دې ملک اودې وطن  نه دې وي لــــــــرې

دغه رنګه بې قــ  دري دارنـــــــــګ خبـــــــرې

ړوند دې شــــــي هغــــــــه بــــــډای او معتبر

چې به ګوري فضیلت ته په سپـ ــک نظـــــر

داهیواد دې خدای ساتي له داسې حـــــاله

چې معنا به څوک نه ویني بې له مـــــــــالــه

مال دولت دبـــــــډایانــــــو دې مـــــــدام وي

خو دعلم لوړ  بیـــــرغ تــــــه دې ســــــلام وي

د ارواښاد ګل پاچا الفت شعرونه - نور