2020-09-21
چــــې بـــــې اخــتــیاره یو راغلې بی اختیاره به ځو
یــــــارانــــــو نــــــن وې کـــه ســـبا په دغه لاره به ځو
دیــــــدن وړیــــــا دی خـــــزانــــــې دزمـــانی پراوږو
لــــکــــه راغــــلــــې ووتــــش لاسې له بازاره به ځو
پـــــه دې هـــنـــــداره کې چا مخ دځان لیدلی نه دی
هــــم بـــــی خــــبـــره له خپل ځان هم له اغیاره به ځو
کـــیــــسه نـــیـــمـــــګړې لا جانان ته رسیدلی نه ده
لـــکــــه تـــصـــویـر په ګنګه ژبه له دی ښاره به ځو
ګوره چې ځاندی ، که صنم ، که بی اختیره چیغې
لــــکـــه مـــنــصور په پردی مینه کې تر داره به ځو
دی نـــغـــمــــه زارکــې سور او تال دپیژندلو نه ده
دتـــــار پـــــر ولـــــــې شرنګیدلې یو تر تاره به ځو
څه به له اوښکو سره سری سترګې تر مرګه وینو
دخــــپــــل اذل جـــنــــازه نـــیــسـو تر مزاره به ځو
نــــه مـــــو پــــه ژبــــه نــه زګیرویو سره وپیژندل
شــــونـــــډې ګـنـډ لې په اغزیو بی ریباره به ځو
دلــته دغـــم پــــه شپه خوښې له مرګه وزیږیده
ددی مـــــاتــم کـیـسه اوږده ده تر سهاره به ځو
دلـــتــــه مـــزلــــونـــه جهانې لکه تڼاکی چوې
ژونـــــــد ددردونو افسانه ده تر پر هاره به ځو