2020-09-21
مه وایه قاصـده چـه بـهـار خـزان وهـلی دي
ســیـل می د بـلـبـلو لـه چمنه کو چـید لی دي
یار مې داغیار په خوله لښکر دزاغ بللی دي
زه په دې سراب کې دقسمت په حکم ګرځمه
ما ته مې مـنـزل دانو داوښکو راښود لی د ي
زه لا دڅـپـو غــیـږي نـوی ور وتـ-لې یــــم
مـه راځــه سـاحـله ما تـوپان کله لید لی دې
کله زما تر سپینه لـمن تــور د زلیخا راځې
ما تعبیر د میني پـه کنعان کي ا زمییلی د ې
څو به راته لولي د فـر د وس د میخانو کیسې
ما له د ی کوثره لا پـخوا نصیـب شړلي د ې
هره شـیـبه اورمه جرس د کوچ ناري وهې
کور می دحباب داشیا ني سره ټـاکلــــی دې
مه لیږه تقد یر مي د سکند ر په ائــــیـنه پسي
فال می دقسمت په خپل اورغومی کی کتلي دې
نن لکه غـنې په تعبـیرونو پســــی ورک یمه
سرمې دجانان پر زنګانه په خوب لـید لي دې
چیری جهانې چیری دیدن چیری دیار کوڅه
زما ئېنې د لحد سره پردیس کفـن لیکلی دې