غزل

2020-09-21

له شونډو نه وه، له بڼو او له رخساره نه وه
زما ګيله له خپله بخته وه، له ياره نه وه

ستا په تندي كې به مې خپله څېره وكتله
په كومه ورځ چې به له ماسره هينداره نه وه

دا رنګه شپه وه چې په سرباندې مو ستوري نه وو
داسې مزل و چې تر پښو لاندې مو لاره نه وه

زه چې تر تا پورې درتلم رقيب ونه ليدمه
په دغه لار كې بلا وه، مګر بيداره نه وه

يو په قبرونو كې راغلي تر دې ځايه پورې
دروېشه! دا ځل د وطن ځمكه هواره نه وه