چي ځكلولي مېرې غوندي سپين سترګي ځي
په شان د مور، شپه مخلوقات پر ځنـګنو ويدهْ كړي
په الاهو ورته ګويا وي د شمال په ژبه
دا خپل بچوړي ټول په مينه، په للو ويدهْ كړي
ښكاري چي غم درسره مل دآ د بې وزله پېغلو
چي پر اّسمان كله وږۍ ، كله مات خال جوړه شې
ښكاري د چا د تاريك غولي دآ احساس درسره
داچي په تـكه توره شپه كي سپين مشال جوړه شې
خو اآ د مځكي پر احوال باندي ماتم كوونكي
تهْ لږ و ډېر د شنهْ اّسمان په فـكر هم و ژاړه
زهْ دي قربان شم پر خوږمن انسانيت ميْني
يو څو شېبې خو د خپل ځان په فـكرهم و ژاړه
داړي تيريږي دلته ستا د هډ چيچلو په نيت
دا شايد ځكه چي قائم دي مساوات كړل سپوږمۍ
درول شوي چي تر منځ وو د امير او غريب
هغه بتان د امتياز دي واړه مات كړل سپوږمۍ
له لويو، لوړو محلونو سره سم په سمه
تهْ د جونګړي خوا و شا ته هم ځلا وركوې
له تا خفه دي د مظلوم د حق خوړونكي په دې
چي په يَوه پېمانه هر چا ته رڼا وركوې