راشه چې پر لاره باندې ، فرش درته لېمه کړمه
تاته په کتو کتو به دواړه کسي سره کړمه
ته دې د ستم کیڼې کږې راته مغلې کړه
زه به مې هوډونه بیا له سره پښتانه کړمه
ستا د اناري شونډو شراب په مینه شوممه
شوممه اورونه ، چې اورونه پرې ساړه کړمه
ته لکه لمبه زما له سولو نه ښېرازه شوې
زه به لکه شمه ځان د عشق په اور اوبه کړمه
زه ملامت نه یم تلوسه دې د لیدو لرم
داسې چې په بیړه بیړه ستا پر لور درتله کړمه
ځان راځنې ورک شي ستا د سترګو په هندارو کې
ټول شمه هنداره ، چې هندارو ته کاته کړمه
خوبه لېونیه بیا په کوم شوګیر کې پاتې شوې
راشه چې د سترګو په زانګو کې دې ویده کړمه