سمسور

زما د هېواد ستــــم زپــــلې ښځــــې ومــې بښه
زه درته بيا د خــــوشــــالــــــيو ډالــــــۍ نــه لرمه
بيا د زخمي زړه څو زخــــمي هيـــلې در لېږم درته
د بېغـــــميــــــــو د غــمــــــيو ډالــــــۍ نـــه لرمه
*  *  *
تاته د کـــــومـــــې آزادۍ مــــباره کــــي ووايــــم
تاته د کــومــې تــــورې شپــــې د سهار زېری شمه
تاته د کومې غمـــلړلـــې قصـــــې پـــاي وليـــکم
تاته د کومې شــــنې بـــاغچــې د بهار زېری شمه
*  *  *
لا دې په پښو کې د پېــــړيـــو زنځيـــرونـــه پـــراته
لا دې زړه ډک دی له ناکـــامه ارمــــانـــونـــو ځنې
لا دې قفس کې د عمــــرونـــو تـرانې بنـــدې دي
لا دې خالي دی د ژوند باغ ، لــــه سرو گلونو ځنې
*  *  *
لا دې پر وچـــو شـــونــــډو گـل د خندا نه غوړيږي
لا دې د تـــانــــدو هيــــلو للمه بــــاران نـــه پېژني
لا دې د مينې گلغوټۍ پـــسرلــــــنۍ نه ښـــــکاري
لا دې ژونــــدون د نېــــکمرغـــــيو جـانان نه پېژني
*  *  *
که ته آزاده شې نو رسم د « سنگسار » به څه وي
د « نـامردانو » د پېـــړيـــو افـتـــــخار بـــه څه وي
که تــــه آزاده شې نـــو دېـــو بـــه د ستم څه کوي
د طـــالــب لښــــته ، د مـــلا د ږيرې دار به څه وي
*  *  *
که ته آزاده شې ، د دين ټيــــکه دارانـــو تـــه بــــه
څــــوک د رټــــلو ، زورولــــو بهـــــانـــــــه ورکـــوي
که ته آزاده شې نو څوک به د « غيرت » په نامــه
ستــــا د وهـــلو ، د وژلـــــو بهـــــانـــــــه ورکـــوي
*  *  *
ويښه شه ، پاڅېږه له پښو دې زنځيرونه مات کــړه
د اســـــارت د تــروږمـــيو زنـــدانــونــه مـــات کړه
نـــاکــامــو هيـــلو تـــه وزر د الـــوتـــلـــو ورکـــــړه
پــــاڅېــــږه ووځــه لــه ځــانـه ، قفسونه مات کړه
*  *  *
اوس خو اسيره يې ، زهــيره يـــــې ، آزاده نه يې
د خـــوشــــالـــيو د رڼا پــــر ښـــار آبـــــاده نه يې
اوس خــــو بـــــاران د ماتــمونـو دې پر سر وريږي
د غمو پېټی پر اوږو گــرځـــوې ، ښــــاده نـــه يې
*  *  *
نو... د وطن غمو خوړلې ښـــځې و مـــــې بښه
تــاتــــه دکـــومـــې آزادۍ مــــباره کــي درکړمه
د استبداد په قفسونو کې اســــيرې مــــرغــــــۍ
زه به د کومې نېکمرغۍ مباره کي درکــړمه ؟؟؟ .

د ښاغلي صديق کاوون توفاني شعرونه - نور