دمینی په نامه

2020-09-21

دزړه په شاړه کرونده کې مې دهیلو سپرغۍ وکرلې ،

اودآرمان  دښاپیرۍ په څڼو وځنګیدم.

بیا مې دتیږو په ساړه ذهن کې ،

دتودې مینې په نوم ،

دزړه په وینو دیوې بلې کړلې .

دشپې  په دښته کې مې ،

په سپیروشګو ، دګلونو دپښو  خاپونه ولټول .

اودبادونو په شګلن بهیرکې ،

دسرو غټیو دمزار څیلي ته ودریدم

اودخدای ټول کلی مې ،

چې شپه او ورځ پکې داوښکو بارانونه کیدل

په یوې اوښکې ،

                                     په یوې ورستنۍ اوشکې ،

                                                                   پسې ولټاوه .

چې دغمونو دڅپر کي وروستۍ پاڼې ته وروستی ټکی شي

خوته به وایې چې وروستۍ اوښکه ،

                                                                   مرغۍ شوه ،

                                                                               او هوا ته ،

                                                                                                    لاړه .

                                                          *       *      *

 

کله چې باغ کې ، تبر شین شو دنارنجو په خای ،

ماته دشنو ونو دمړینې افسانه یاده شوه ،

او زړه مې وټوکیده ،

                                لوی شو  ،

                                              بیرته ورژیده .

ټوټې ، ټوټوې شو ،

              پاڼې پاڼې شو ،

                                دباغ په ونو وغوړیده .

دکوم بې نومه ، نا څرګنده «چا» خبرومې په غوږ کې انګا زې کولې

کله چې ونې مري ، شمال لګیږي ،

کله چې ونې مري ، نری نری باران وریږي ،

کله چې ونې مري ،آسمان په چیغو چیغو ژاړی،

سیندونه ساه ورکوی،

او چپه کېږي غرونه،

او بیا له کومهنا څرګنده ځایه،

یو لاس راوزي، چي رڼا حپروي،

یو لاس راوزي، چی بادونه تړي،

یو لاس راوزي، چي له ډاره یی، د تبر خوله کي ژبه سوزي"

خو ما کتل چې ونې مړې شوې،

                                                       ګلان ورژېدل

په شنو باغونو کې د تبر ترانه جاري شوه،

په وچو څانګو  د مرغیو ځالې ونړیدې،

او خو نړۍ سیلۍ په ټولو کلی کې وچلېده.

شمال ونه لګېده،

نری نری باران ونه وریده،

غرونه ونه نړېدل،

سیندونه ساه ورنه کړه،

او د اسمان له تکو شنو سترګو نه، یو څاڅکی ونه څڅېده

له ناڅرګنده ځايه،

د باغ په لوري لاس  ونه غزیده،

د خدای په ټول کلي کې،

چا د زخمي نښترو سوې ساندې وانه وریدې،

چا د سېلیو وزر ونه تاړه،

چا د تبر ژبه غوڅه نه کړه.

خو د بې نومه نا څرګنده" چا" خبرې مې تر اوسه لا په ذهن کې دي.

      *       *      *

اوس لکه سټړي سرګردانه مرغه،

د باد په ورانو کنډوالو الوزم،

د باد  په ورانو  کنډوالو کې، مې د هیلو،

                           سره ګلان،

                                                     لټوم

آلمان/2000 اپریل