سمسور

سلام سلام ګرانه کاروانه سلام

*    *   *

ظالمه نه رادرومې مرم درپسې

د سور کي اوښ د ګونګرو شرنګ دې اورم

ها چې اهد ء دې ؤشپونګي شهید ته

هاغه غزل په وینو رنګ دې اورم

*    *   *

نن سبا مستې ترانې نه لیکې

منمه ستا د قلم نوکه ما ته

ستا د شاعر زړګي په شنه ستوري کې

د سپین هلال د تورې څوک ما ته

*    *   *

چې ستا د چاو دو پښو په وینو سره وو

نن مې شمال هغه سرګړي ښکل کړل

ستا د شرابو شیشې تشې مه شه

راشه سو ما مې درته واړه ګل کړل

*    *   *

راځي د شاتو ګلوزرې مچۍ

دانه دانه دي غزلتوري ګرځي

ستا د مسرو پنجرې یې خچې پچې

د غره مارغان شي په هر اوري ګرځي

*    *   *

درته کافرې تذانې لرمه

راشه یو څویې مسلمانې خوکړه

خیر دی یو څو به ملکې شي درته

ځینې یې وینځې غلامانې خو کړه

*    *   *

منمه نن سبا تش لاسی یې ډیر

له خیالي لاس دې د شعر کب ښوییږي

لا دې په زړه کې تنده نه ده راشنه

چې دې له شونډو جام درب ښوییږي

*    *   *

سرپه ځنګون چې کړم په خوب دې وینم

دناصر باغ په هدیره کې ګرځې

لکه غاټول غوندې راټول غوندې یې

دزړه دداغ په هدیره کې ګرځې

*    *   *

زه هم خبر شوم ځورولی یې چا

کره کتونکو درته کم کتلي

د شاعر زړه ګلاب دې مړاوې مه شه

ما دې دسرواوښکو شبنم کتلي

*    *   *

ستر ګې دې ډکې دي دزړه له رنګه

خبرې نه کوې سندرې ګورې

دشعر کوترې په پنجونه درځي

لکه سپین باز لوړې ژورې ګورې

*    *   *

راشه پخلا شه مروره آشنا

چوپو بلبلو ته سندرې راوړه

دپرښو پرښو پنجرې ما توه

بندي طوطیانو ته شکرې راوړه

*    *   *

راشه دشپې راشه شاعر به دې کړم

که د سپوږمۍ په جام کې شومې شیبې

د قمري غوږ کې کوکو کوووایه

چې راپه یادې شي ما شومې شیبې

*    *   *

لکه د خدای دشنه کتاب په شانې

دسپینو وړانګو په چترۍ کې راکوز

په خدای که شین ځنګل مې وګڼې اوس

سره له ستورویم سپوږمۍ کې راکوز

*    *   *

دشنو چندڼو په خوشبو کې لامبم

شپه ده په شان د شان د شنه ښامار پروت یم

نه نه پر سرمې ده سپوږمۍ ولاړه

چا پیر د سپینو ستوروها ر پروت یم

*    *   *

پر سر د هغې تپې ستوری ولاړ

چې ستا د سره اوښ کپرۍ ښخه ده

پر مخ یې لاس دنښتروواهمه

چې هسې نه پکې سپوږمۍ ښخه ده

*    *   *

سهار مې لمر لکه زرینه بیړۍ

زما د شنې غیږې په سین کې ګرځي

داد شهید شاعر خوشحاله اروا

په ایا تونو د یاسین کې ګرځي

*    *   *

شډل بازان لکه سټینګر توغندي

وزرې شخې غاړې لکې نیسي

دبرګ وزروغرنو کوترو

پئتې مهینې الوتکې نیسي

*    *   *

ها چې روسي هوا بازنه شوو یشتی

لښکرو لاړ پر هغه لوړ ګلونه

ته واقیام دی شهیدانو کړی

بیالو غړن دي دګو ګړ ګلونه

*    *   *

ماشوم شپونکی څه په هنرور خیژي

ترېنه راوړي ګیډۍ ګیډۍ په مینه

پرو چو شونډویې ټپه ښکلوي

ناوکۍ خورته وړې ډالۍ په مینه

*    *   *

لمدې څیړۍ ته مې چندڼ په سلام

شنې په باران مې بنفشې

دښکلابریدمې څوک ټاکلی نه شي

بس یو ښایست یم بې نقشې بې نقشې

*    *   *

هغه د شنې غونډۍ نښتر دې په یاد ؟

چې یې ټټر کې توغندی ښخ ؤ

چې یې پروکې سور ځونډي ښخ ؤ

*    *   *

اوس له هغه زخم نه څانګه راشنه

چې پرې وږمه راشي لونګ خوروي

او که شمال ور سره وکړي شوخي

بیا خو د شنو بنګړیو شرنګ خوروي

*    *   *

دشپې پردې څانګه بلبله کیني

چې سرودونه دزبوریې په یاد

په سوي غږ سره محشر پنځوي

ته وا اسرارد کوه طوریې په یاد

*    *   *

په سپیده داغ بلالي چیغه وکړي

څه په خوږه ژبه قران وایي

ټول کاینات ورته ټالۍ ووهي

په تر نم چې الرحمان وایي

*    *   *

راشه زما پرلمن لاس لګوه

چې څومره غواړې دومره مینه درکړم

مسرې یې سېل د طاووسانو واخله

چې سپین غزل ته دې شنه وینه درکړم

*    *   *

که حما سه که دې جلال وي په کار

دبرګي پړانګ لیونې سترګې لرم

اود جمال دنازکۍ لپاره

ګور ه په رم د هوسۍ سترګې لرم

*    *   *

زه چې په لمنځو کې شمال وشیندم

دڅڼو بوی به دد لبرو هېر کړې

منم دخیال تیشه به و غور ځوې

دغه بتان به د ډبرو هېرکړې

*    *   *

درته به راولم شاعر ه اروا

دورک ارم دښاپیرۍ په بڼه

درته دلمرزرین تارونه اوبم

بس دسندرو دکیږدۍ په بڼه

*    *   *

که د سندرو ښاپیرۍ ښکلوې

څوګامه مخکې له خبل ځانه راشه

دشنو بنګړو شرنګایې اورې کنه؟!

درته نارې وهي کاروانه راشه

*    *   *

دښکلا داسې جزیرې درښیم

چې دشاعر سړي په خیال کې نه شته

ستا دیوې ټپې په زړي کې شته

دنورو ژبو په جوال کې نه شته

*    *   *

راشه چې لرې پروازونه درکړم

چې په شفق دې وزر ولګیږي

درته سکې د ښکلا توس اخیستې

ټا په به ستاد هنرو لګیږي

*    *   *

راشه دشپې راشه شاعر به دې کړم

په شنواوبو کې راڼه ستوري ګرځط

دوی پرزرین مازیګر لوړه کړې

چې ټول به ستا دغزل توري ګرځي

*    *   *

لیک مې درو لیږه درو به رسي

هو دالهام دیوې کوترې په لاس

بازان یې نه لوټي ځواب يې راکړه

دشنه باګرام دیوې کوترې په لاس

*    *   *

ستا دبهیر یاران په مینه نما نځم

له شنې دعانه مې ځولۍ ډکې دي

منم بهیر به شي د شمعو بهیر

له شهیدانو مې غونډۍ ډکې دي

*    *   *

دا عاشقان داعارفان د بهیر

د صوفیانه نظام جنډې به واخلي

چې یې منصور ؤ په مستۍ راوستی

په نوم د هغه جام جنډې به واخلي

*    *   *

ګوره چې هېر دې نه شم هېر دې ډیر دي

یوځلې بیا وایم چې بیا به راځې

پر پخوانو پلونو دې ګرد پریوتی

کرانه کاروانه خامخا به راځې

*    *   *

خدای خبر هېر دې یم که یاد به دې یم

زما پر زړه باندې خو ګرځې مدام

ها، یې ماشوم شې لولکۍ رانیسې

دګل پر غوړ ګوباندې غورځې مدام

*    *   *

راشه جانانه پرې سندرې وایه

دڅیړۍ پاڼې پاڼې ژبې زما

راشه چې جانانه پرې سندرې وایه

د څیړۍ پاڼې پاڼې ژبې زما

راشه چې شین شم رنګ مې زیړاوښتی

د بېلتانه له زېړۍ تبې زما

*    *   *

چې مازیګر شي شنو دروته زما

لمر دزخمي مارغه په شان راشي

ستړي وزر راباندې و غوړوي

کاروانه ستا دزړه په شان راشي

۲ / ۷ / ۱۹ ۹۸    پیښور، ناصر باغ نوی کمپ

د ښاغلي پير محمد کاروان شعرونه - نور