غزل:رب دې ساته
2020-09-21
رب دې ساته مــــــور دې نه شي پـــرتا بُوره
پـــــاس د دار پـــر ســــر آذان وکـــړه منصوره
راتــــــــــه ووایــــــــه د امـــــــن آیــــاتـــونــه
په لمانځه کې چې شـــي مــــینه را حضوره
د جمال خالق دې ستا د رنـځ طبــــیب شي
د وطـــــــن د ســــــر درو ګــــــــله رنــــځوره
د وطن پېغله پـــه خــــپل وطـــن کـــې خانه
په پردي وطـــن کـــې خـــانـــه شي مزدوره
خدایه مســـــت په خدایي مینه کړه دا خلک
چې پــــرتـــا بــاندې مین شي نـــه په حوره
پر ملنګ وطـــن مـــې مــــه بـــلوسه غلیمه
له کـوپـړۍ به دې کچــکول جوړ شي مغروره
بلبلي مرۍ لـــه تــــار د مـــوچـــي بــچ شه
نه دې بیا د خدای شهکار غوڅ شي په توره
دا جنت وطن لــــــــه جنـــــګه په آمان کړې
چې په تن یې ده جــامــــه د خدای له نُوره
د بــــاروتــــو ســـوداګـــر تـــالا تــرغــه کړې
دنیا خلاصـــه کـــړې لـــه دې بـــده تـــربوره
افغانان مـــو غـــلامـــان د هېـــــچا مه کړې
دا وزر وانــــــخلــې ربــــــــه لــــه بـــاتـــوره
د افـــــغـان وطــن د ســولې ســــرود راوړه
د شپــــېلۍ نغـــــمې راځــــه له کوهِ طوره
د افـغــــان ســــاده شپـــونکي محبوبه ربه
کــړي وطن لــره دعــا کـــړه یـــــې منظوره
پـــه زرغـــــون غشي ښامار د جګړې ولي
زهري غــــاښ یــې پاتې مه شه له انبوره
ژوند د امن به تر تــــاسو هم شیرین شي
د هـــــرات او کنـــــدهــــار خـــــوږه انګوره
د جـــــانـــان جــانـــان وطــــن کوي خبرې
د کاروان شاعري خـــــدای کـــړه مشَهوره
۲۹ حمل ۱۳۹۸ ه ش