2020-09-21
راځه دواړه د ښکلا پر سفر ووځو
له خپل کلي نه به لرې ولاړ شو
په یوه ځای ، په یوه آواز ، په یوه اندازه به
لکه غبر ګې او خوږې سندرې ولاړشو
دژوندون داوښ مهار به
دواړه ونسیو په ګډه
راځه ولیږدو په کډه
باردستو رو دسپوږمیو
دسندرو چندڼ بو یوا و دزېړو زرغونوبه
سره وتړودلمر په زري مراندو
دژوندون داوښ پر شابه یې بار کاندو
خامخا که په پیچومي کې پښه نیسي
ته یې ووهه د ګل په لښتو تاندو
* * *
د سلګیو پر کږ لېچ به
لکه سپینې اوښکې واوړو
د خندا په خانقا کې،
به دلوی صوفي له زړه نه
په ګدا لکه د مینې اوښکې واوړو
چې یې لمر پر تېرد څو که لګیدلی
هاغه اوږ کنډو خووینې!
د کنډو په غیږ کې تویې
د لمر څاڅکي څا څکي وینې
مخامخ به یوه او بل ته
د کنډو په سرکې کېنو
یکه زار به راته وایې
زه به سر دټپې واخلم
ته یې بله مسره وایه
ورپسې چې غاړه تاوکړم
ته یې هم راسره وایه
ته به ښه یسته سوال شې
زه به ستا د سوال ځواب شم
دطاووس بڼکه ته شه
زه به غېږه د کتاب شم
ته به داسې رانه پوښتې
راته وایه چې ژوند څه دی
زه به داسې درته وایم
چې ژوندلو یه کرونده ده
پرې کرلي چالونګ دي
چا ګلاب دي او چا بنګ دي
او چا ګډدازغولودی
چاته خوږ لکه لومړۍ بوسه دناوې
چاته خپل ژوند د پردۍ ناوې په شان دی
شوې یې سترګې پسې سپینې
خو ده پټ مخ په پلو دی
ته خبره یې که نه یې
زه او ته دواړه شپانه یو
تورې سپینې رمې پیایو
د شيبو او د ګړیو
راځه پټ شو په شړیو
راځه څلمو پر لیمڅیو
خدای دې وکړي چې ټول مات شي
یر دې ږدمه پر بنګړیو
* * *
ګوره دادې هم هېرنه شي
د کفنواو بدل زده کړه
له ځیږو ځیږو وژغنو
له پستو پستو وړیو
وئ ډارنې ته خو پاڼې غوندې رپې
مر ګ خو بازنه دی چې زاڼې غوندې رپې
مه ډاریږه زه په زړه در سره نیم کړم
څنګه موسکه شوې او برندې راته ګورې !
هو پو هیږمه دژوندله ډیرې تندې راته ګورې
هسې ټوکه مې کوله
تا ته چاوې چې ډارنې
ها، دی لاره کې مرګ ناست دی
تر ې نه وباسه څرمنې
ته داغشي در سره کړه
زه لینده غاښکي په غاښکي سمومه
دژوندون د تاک په سرکې
هغه واښکې سمومه
چې په میو یې طاووس غوندې رنګینې
زما او ستا دژوند شیبې شې
* * *
د شپو ورځوپربرګۍ رمه دې پام دی؟!
ددې لارې په کږ لېچ کې
راته ښکاري چې ناست بودی
یا کیدای شي وږي پړانګ جوړ کړی څودی
ته به غشي راکوې زه به یې بولم
که مې وویستو د مه به کوم غیږی کې دې څملم
دژوندون د جنت حورې غشی راکړه
شابه شابه د نر لورې غشی راکړه
ها تېره لکه د تورې غشی راکړه
ورته ګوره پر تندي باندې یې ولم
شیبه پس به ګورې غېږکې دې څملم
ورته غوږ شه چې یې خرپ دې تندي واورې
په خدای خرپ بې داسې خوند کړي
لکه تا نه کله کله
چې په ټنده کې خوله واخلم
* * *
افسانې غوندې به یو بل
مخ په وړاندې سره بیا یو
سره لاس تر غاړې دواړه
د ښکلا رمې به پیایو
چې په ګوته کې ژوندی مې
داغمی د سلیمان وي
لاس یې خلاص توره ی آزاده
که لښکر لښکر د یوان وي
چې مې خدای په زړه کې ناست وي
چې تر څنګه مې جانان وي
که ځنګل ځنګل ماران وي
لکه غرونه راروان وي
ښاماران وي ښاماران وي
پرښتې د خیال راکړی
د هنر اسم آعظم دی
خدای راکړی یو قلم دی
چې راښکلي پکې ناست دي
په زرګونو تېره غشي
په یوه ګوزار به ووځي
د هر مار ښامار له تشي
که د غشو له شغا نه
د هوسۍ غوندې ویریږي
ورته ګوره ټول ماران به
درته داسې واړه کاندم
لکه ستا د غچۍ ګوتې
پوره هم نه نیمه برخه
که لاوي دې زړه کې رخه
بس واړه واړه چینجي به
دوریښمو ترې نه جوړ کړم
تر ویښمینو پستو لاندې یې مړه کړه
چې تود زړه دې باندې سوړ کړم
د شفق خمٌ کې یې رنګ کړه
سپین ټوکر دژوندانه پرې
سور چکن غاټول غاټول کړه
دراڼه اخوالږوراخوا
د سره لمر مخکې ولاړ یم
په هر څاڅکي د باران کې
زهر جنې وړنګې مینځم
ته ولاړه د ګلونو پرل غونډیو
لکه سېل د طاووسانو
لکه زیړه زرغونه یې
یمع ستا ددیدن تږی
راته ګرانې اوبه نه دي
ته یې غېږې ته ځولۍ کړه
د ګلپاڼوورګوزاره
په ګډا ګډایې یووړې
چا ویل چې زما طبعه
بس روانې اوبه نه دي
راځه لرې لرې ولاړ شو
نا آشنا وطن ته لرې
راخورې چې کړي پر سرمو
ښاپیرۍ د خوب وزرې
یوه ورکه جزیره به
د ښکلا چیرته پیدا کړو
که ا میل ددنګې غاړې
دې خطا کې رانه پر ې شي
که یې ګوتو کې تش تارهم
رانه ښه ذرې ذرې شي
که به ټولې مر غلرې
ترې خورې شي ترې خورې شي
راته وایې به سندرې
ټولو م به مر غلرې
چې خوږه به راته خاندې؟
که منت به پر ما کاندې؟
پرښتې د آبدیت به
یو نا څا په راپیذاشي
او پر تویو مر غلرو
به یوه دم خوره ځلا شي
دواړه لاس به ستا له غاړې
د امېل پر ځای راتاو کړم
په روان تخت کې به درومو
دیدارپیالې به مو شومو
پیښور ۱۹۹۷