رنګا رنګه ښاپېرۍ مې دي تر څنګه
راته وایي چې نغمې وایه ملنګه
د رنګینو جامو والې دا دعا ده
وې ګلونو کې روان اوسې اوبرنګه
پاس د مټ په سره ځونډي کې یې چې زانګې
بختور خو یې په دې توره لونګه
د حسود له دې ځیږو خبرو جار جار
زما زړه چې په رېګمال وهي له زنګه
خویندې میندې یې یادېږي خدایه امن
د وطن زلمي مې ستړي دي له جنګه
خپل خپلوان دې جنګه ووېشل په ډلو
مخ پناه کړه له دې کلي نه بدرنګه
د وطن اروا مې وساتې خاونده
د ګړنګ پر ژۍ ولاړه ونه دنګه
چې رېښې یې سمندر ته ورسېږي
د ښوون ونه دې خدای نه کړي را ړنګه
پیر بابا رباب واهه ناره یې وکړه
وې کاروانه و خو مه غورځې له شرنګه
۲۸ سرطان ۱۳۹۸ کابل